Zmęczony nudą stolicy Argem i uwięziony przez własną sławę nieuczciwego, ale niezwykle skutecznego narzędzia, kapitan Erich skonfrontował się ze swoim pracodawcą - szambelanem cesarskiej posiadłości - domagając się działania. Po napiętej wymianie zdań, Erich został wysłany do Leuthbach, aby położyć kres wzmożonemu bandytyzmowi w południowej Hermanii. Choć propozycja wyszła od Ericha, nie minęło wiele czasu, nim zaczął podejrzewać, że szambelan z radością usankcjonował tę misję. Człowiek stojący za bandytami był w końcu szlachcicem, niejakim Enzo z Beriglii, a Erich podejrzewał, że ujawnienie go w jakiś sposób służyło planom szambelana. Doświadczony i wspierany przez cesarską wiedzę Erich szybko odnalazł winowajcę i stawił mu czoła. Po szybkim zwycięstwie Erich zrobił to, z czego słynął najlepiej: stracił panowanie nad sobą i dokonał egzekucji młodego szlachcica.
Gdy jego ludzie skarżyli się na jego decyzję, Erich wkrótce został skonfrontowany z szambelanem i, co może nie być zaskoczeniem, całą świtą szlachty, która domagała się bycia świadkiem jego kary. Erich nie spodziewał się jednak rodzaju kary. Oczekując, aż szambelan publicznie go zgani, a prywatnie uderzy w nadgarstek i zmusi do ukrycia się na jakiś czas, szambelan publicznie upokorzył doświadczonego weterana i przydzielił go do Kompanii Dowodzenia, zmuszając go do serwowania drinków i dbania o rozpieszczonych dyplomatów stolicy. Pomimo tego, że każda część jego wojskowej istoty krzyczała z wściekłości za to, że został ukarany za zrobienie tego, czego w głębi duszy oczekiwał od niego Szambelan, Erich, w jednej z bardzo rzadkich okazji w swoim życiu, zaakceptował porażkę i zrobił to, co mu kazano.
Ulga przyszła po tym, jak Fredrik z Brandengradu przetasował całą szlachtę Riismarku i jednostronnie zaoferował ziemię i tytuły swoim zwolennikom, często pozbawiając starych i uznanych rodzin, które walczyły z nim w tym procesie. Chcąc pokazać, że wydarzenia związane z procesami młodego króla nie oznaczały, że szambelan potajemnie popierał tak radykalne posunięcie, Erich otrzymał rozkaz zapewnienia, że Fredrik pozostanie odizolowany podczas inwazji Nordów na jego wybrzeża. Co więcej, miał pozostać w gotowości do zaangażowania - albo Fredrika, albo Nords - gdy otrzyma rozkaz. Jednak kampania w Riismark trwała dalej, a po jej zakończeniu Erich nigdy nie otrzymał rozkazu ruszenia się.
Zmęczony czekaniem, Erich postanowił "uwolnić" jednego ze swoich najbardziej entuzjastycznych oficerów, młodego szlachcica Etienne'a i jego idealistycznych zwolenników. Jego plan polegał na tym, by zmusić szambelana do nakazania mu pościgu za młodym szlachcicem, zanim się zgubi lub zanim szaleństwo jednego młodzieńca zostanie uznane za zaangażowanie szambelana. To prawda, plan zadziałał; tak jakby. Ostatecznie to Fredrik zaprosił Schura do Riismarku, oferując mu i jego ludziom swobodny przejazd przez Riismark w celu odzyskania młodego szlachcica. Korzystając z okazji i chcąc samemu zająć się Nords, Erich zgodził się. Na froncie spotkał się z Mistrzem Everardem z Zakonu Miecza, pełniącym obowiązki marszałka sił Riismarku na froncie przeciwko Nords. Wspólnie opracowali plan: Erich miał wywabić siły Nordów poza miasto Angengrad, podczas gdy Everard i Zakon mieli zaatakować odsłonięte miasto.
Erich nie wiedział, że po raz kolejny został wciągnięty w intrygę i podstęp, którymi tak bardzo gardził.
Jesień dobiegła końca, a zima trzyma stolicę w lodowatym uścisku. Po niedawnym powrocie z czynnej służby Erich Schur zostaje zamknięty w stolicy i nie ma nic do roboty. Schur szybko poddaje się nudzie i irytacji, szukając ujścia dla swojej niespokojnej energii. On...
(Wybór: )
Wchodzi do Pałacu Cesarskiego, by zażądać audiencji u cesarskiego szambelana. Istnieją doniesienia o bandytyzmie i niepokojach we wschodnich królestwach Hermanii, które mógłby zbadać. Szambelan od dawna szuka pretekstu, by interweniować wśród tych sztywniaków z południa.
Cholera, nienawidził czekać. Szczególnie nienawidził czekać, gdy wiedział, że ten poplamiony gównem drań robi to celowo, by ukarać go za zuchwałość domagania się audiencji. Cóż... pieprzyć go i jego poplamione szczynami buty. Nie dałby się tak łatwo wyprowadzić z równowagi ani zmanipulować.
Spokój... wszystko, czego potrzebował, to zachować spokój. Musiał też zignorować pyszny torfowy zapach unoszący się z karafki ustawionej na konsoli przy gigantycznych drzwiach prowadzących do jego gabinetu. Skurwiel umieścił ją tam celowo. To był dokładnie ten rodzaj brudnej sztuczki, którą ten gówniarz chciał mu spłatać. Umieszczenie Touranne'a '54, nie do cholery, to był '48, w wejściu tylko po to, by go zdenerwować. Boże, jak on nienawidził tego człowieka. Nienawidził jego zamkniętej, poważnej twarzy. Jego mocnego, szczerego uścisku dłoni. Jego...
Jego Miłość przyjmie cię w... Eeep - pisnęła sekretarka, niemal potykając się o siebie, by wydostać się z gabinetu, a jego ręka zamachnęła się, by rozbić piękną karafkę i jej złoty nektar o same drzwi. Skurwiel czegoś chciał... To był zbyt duży wysiłek, żeby go wkurzyć. Zimny uśmiech wykrzywił jego usta, gdy ruszył w stronę drzwi.
"Dobrze", pomyślał, przechodząc przez masywne podwójne drzwi, "tak się składa, że ja też chcę kilka rzeczy...".
Zadowolony z siebie drań stał tam z nieznośnie spokojnym wyrazem twarzy, obserwując Ericha, który powoli mieszał herbatę, siedząc na pozłacanym monstrum, które najwyraźniej nie było tronem... ale tylko trochę. Odmawiając przyjęcia przynęty, Erich oparł się o własne krzesło i skrzyżował ramiona, zdeterminowany, by przeczekać tego ważniaka. Już dawno porzucił myśl o wygodnym siedzeniu w gabinecie szambelana. Krzesła dla gości w tym biurze były jednym z najbardziej pomysłowych i subtelnych narzędzi tortur, z jakimi kiedykolwiek miał nieprzyjemność się zetknąć: wyglądały tak wygodnie i zachęcająco, ale były dosłownie zaprojektowane tak, aby sprawić, że będziesz się wiercił w obecności szambelana... To tylko kolejna z niezliczonych małych gier umysłowych, w które ten nadęty dupek grał z ludźmi.
Cisza ciągnęła się nieprzyjemnie, gdy szambelan patrzył na niego, sekundy mijały, a napięcie w pokoju rosło i drżało... Szambelan uniósł brew i westchnął z irytacją.
Nie mam dziś czasu na nasze gierki, Erich. Gładki, bogaty głos Chamberlaina rozbrzmiał w całym biurze... Prawdopodobnie jakaś sztuczka z akustyką.
Przypominasz sobie, że zaaranżowałeś, nie... zażądałeś, tego dzisiejszego spotkania ze mną?
Cholera. To była prawda...
"Potrzebuję czegoś do roboty. Całe to ciche kręcenie się wokół siebie przyprawia mnie o ból głowy". Erich pochylił się do przodu. Słyszałem doniesienia o szalejącym bandytyzmie w... - tu Erich zawahał się, przypominając sobie w ostatniej chwili, z kim rozmawia - wokół miasta Leuthbach. Choć był okropnym draniem, wciąż był cesarskim szambelanem, prawdopodobnie jedną z najinteligentniejszych osób w królestwach, nie wspominając o tym, że prawie na pewno jedną z najpotężniejszych i najniebezpieczniejszych.
Nie jest to dobry plan, by go jeszcze bardziej antagonizować....
"Leuthbach... Leuthbach...", zastanawiał się szambelan, wstając od biurka i podchodząc do mapy na ścianie. To... południowa Hermania, prawda? zapytał, odwracając się, by spojrzeć na niego z zaciekawieniem. Przeklinając w duchu, Erich starał się zachować spokój... nawet nonszalancję.
Tak, gdzieś na południu - powiedział, spoglądając na mężczyznę - nie wiem dokładnie gdzie.
Mówisz mi, że chcesz, abym przyznał ci armię finansowaną z cesarskiej kasy, abyś mógł polować na bandytów... - tu szambelan przerwał, spoglądając na mapę i bezczynnie gładząc się po brodzie - w samym środku podwórka Bestii Beriglii, nawet jeśli wiem o waszej... złej krwi?
Cholera. Jak to mówią, grosz za funta. Tak jest, sir - odpowiedział szybko, patrząc prosto przed siebie i przez okno.
Minęła prawie minuta w napiętej ciszy, zanim szambelan się odwrócił.
"Pozwolenie...
(Wybór: )
Zgoda. Sporządź listę oddziałów, które chcesz zebrać i prześlij ją do mojego biura - cesarski szambelan zwrócił się do Ericha, który z trudem opanował zaskoczenie. I Erichu - powiedział cicho, groźnie - trzymaj się i wykonaj swoje zadanie.
"Cholera, ale fajnie jest wrócić na drogę" - zawołał Erich do kolumny weteranów, gdy ta przejeżdżała obok, z humorem obrzucając ich błotem.
"Spieprzaj", odpowiedział gburowato Edmund, wysoki weteran z pół twarzą, gdy pociągnął za lejce bezwładnego muła.
Zgoda, pogoda była do dupy, ludzie byli nieszczęśliwi, bolały go uda, a jego klacz potknęła się więcej niż raz, grożąc przewróceniem go i złamaniem karku, a jego jaja miały wrażenie, że zamarzną i odpadną, gdy tylko zsiądzie. Ale dobrze było wrócić na drogę.
Pomimo narzekań, wielu jego ludzi było tak samo szczęśliwych jak on, że znów są w drodze. Przeżył z nimi zbyt wiele krwi i zbyt wiele mil, by wierzyć, że są to ludzie, którzy z łatwością poradzą sobie z tłustym życiem między kampaniami. Zanim Ander wrócił, by poinformować o rozpoczęciu rekrutacji, miał już zaufany trzon weteranów, takich jak Edmund, którzy czekali w kolejce, by się zapisać. Zebranie ludzi i wyruszenie w drogę zajęło mu mniej niż dwa tygodnie, co dla większości dowódców było nie lada wyczynem logistycznym.
Ale większość ludzi nie miała czeku in blanco wystawionego przez cesarski skarbiec ani zdrowego rozsądku, by zebrać i kultywować najbardziej profesjonalny korpus oficerski po tej stronie gór, prawda?
Cholera, ale naprawdę dobrze jest wrócić na trasę.
Zwłaszcza, że droga ta kończyła się u drzwi Enzo z Berigilii.
Południe Hermanii nie zostało pobłogosławione najbogatszymi ziemiami, a przez długi czas prawo i porządek były trudne do osiągnięcia. W rezultacie wiele rodzin szlacheckich rozwinęło tradycję napełniania kieszeni w potrzebie poprzez jawną kradzież i staromodny rabunek. Było to powszechnie zrozumiałe, choć niechętnie akceptowane. To, czego Enzo z Beriglii nie rozumiał, to... Szczerze mówiąc, Enzo nie rozumiał wielu rzeczy: podstawowej ludzkiej przyzwoitości, prawości, uczciwości... jak być człowiekiem. Rozumiał jednak przemoc i przymus. A jutro Erich Schur i pół tysiąca Imperialnych Legionistów miało go nauczyć, że za zdobycie takiego miana jak "Bestia z Beriglii" trzeba zapłacić odpowiednią cenę.
Słońce, znalazłszy lukę w ciężkiej pokrywie chmur, świeciło jasno za nim, oświetlając daleki koniec wzgórza i jesienne liście lasu w jasnych, wyrazistych kolorach. Przez kilka sekund promienie słoneczne ogrzewały jego kark i mógł niemal zapomnieć, że ma za sobą ponad tysiąc ludzi ustawionych w szyku bojowym lub że taka sama liczba ludzi stoi na wzgórzu naprzeciwko niego i prawdopodobnie ma posiłki w lesie po prawej stronie... Ale światło słoneczne zniknęło, gdy chmura ukradła je z pola bitwy i chwila minęła, a jej spokojna cisza powoli została zaatakowana przez odgłosy tysiąca ludzi, którzy przygotowywali się do pogodzenia się z ponurymi realiami, jakie przyniesie ten dzień.
Naprzeciwko niego, armia Enzo właśnie kończyła swój porządek bitwy. Solidny blok najemników, których symbolu nie mógł rozpoznać, zajmował centrum, co było osobliwe. Niewielu dowódców powierzyłoby tak ważną pozycję najemnikom. Na lewej flance widział masę ciężko opancerzonych ludzi pod bronią, podczas gdy na prawej flance stała masa jego lejbgwardii. Ciężka kawaleria na skrzydłach oraz jego osobista gwardia i rzeźnicy trzymani w rezerwie. Odrzucona flanka, co? Interesujące. Mógł albo dopasować się do niej, albo próbować przełamać prawą, zanim lewa się załamie...
Podjąwszy decyzję, zwrócił się do najbliższego posłańca, młodego chłopaka na drogim wierzchowcu, prawdopodobnie prezencie od ojca, który wysłał go do legionów, by zarabiał fortunę, podczas gdy jego starsi bracia odziedziczyli ziemię, i przemówił.
"Chłopcze", cholera, nie pamiętał imienia chłopca, "biegnij i poinformuj Colina, że chcę, aby jego Legion przesunął się na naszą lewą flankę. Zbliżą się do wroga i sformują szyk obronny. Mają się wycofać, dopóki nie przełamiemy ich prawej strony. Nie będzie miał wsparcia kawalerii". Młodzieniec wzdrygnął się na ten rozkaz, ale powtórzył go dosłownie, po czym dosiadł swojego wierzchowca i ruszył galopem, by przekazać rozkazy.
Nie było zbyt wielu ludzi, na których mógłby liczyć, jeśli chodzi o wykonanie tych rozkazów, ale Colin Wright i jego Pozłacany Legion utrzymają się, nawet jeśli tylko po to, by mieć szansę splunąć na jego zwłoki po zakończeniu bitwy. Pozostawało tylko zabezpieczyć dyspozycję Stalowego Legionu i własnych najemników.
Łucznicy Giacomo ustawili się w szyku bojowym i mieli osłaniać natarcie, skupiając się na lekkiej kawalerii i lejbgwardii. Marcus i Kompania Głowy Dzika normalnie wystarczyliby w centrum... ale nieznajomość tych najemników martwiła Giacomo. Zająłby centrum Stalowym Legionem i zostawił prawą flankę Marcusowi i Dzikom.
Jego własna kawaleria, choć nieliczna, miała pozostać w rezerwie, bacznie obserwując prawą flankę, gdyż te lasy niemal na pewno skrywały niespodziankę. Chciał, by została zmiażdżona, a bitwa rozstrzygnięta, zanim Colin i złoci chłopcy zostaną zalani.
W międzyczasie armia Enzo wciąż nie skończyła się rozstawiać i poruszała się powoli, wygodnie utrzymując przewagę liczebną. Kilka pocisków przeleciało przez lukę między obiema armiami, ale broń Enzo nie miała wystarczającego zasięgu, by ją pokonać. Zapamiętując usposobienie swoich wrogów, Erich odwrócił się do nich plecami, gdy ich formacja się ustabilizowała.
Haroldzie - zawołał - zbierz ludzi i ustaw ich w centrum. Blondwłosy olbrzym, który dowodził Stalowym Legionem, po prostu skinął głową i ruszył, by spełnić polecenie.
Etienne - obrócił się i wyciągnął szyję, by spojrzeć na młodego szlachcica, który dowodził jego kawalerią - nawet o tym nie myśl. Młody szlachcic zamierzał się z nim kłócić. Znowu. Jesteś w rezerwie. Podniósł rękę, by zapobiec automatycznej kłótni. Moi zwiadowcy nie wrócili, a to oznacza, że mają dla nas niespodziankę w lesie i chcę, żebyście byli gotowi ją usunąć. Jeśli się nie uda, zginiemy. Uda ci się, a w pojedynkę zmiażdżysz ich flankę, dając nam zwycięstwo.
Młody szlachcic siedział na swoim wierzchowcu przez kilka chwil, rozdarty między własną przekorną naturą a brutalną karą, którą zapowiadało ostre spojrzenie Ericha. Jak rozkażesz - powiedział w końcu, odwracając wierzchowca, by wrócić do szeregu, uspokojony i zagrożony w równym stopniu.
Za jego plecami wróg kontynuował powolne rozmieszczanie, ale gdy jego własne oddziały zaczęły się przemieszczać, siły wroga zaczęły się burzyć w odpowiedzi na pośpieszne wiadomości z namiotu dowodzenia Enzo, który nagle stanął przed trudnym wyborem: pozwolić Erichowi na dokończenie przemieszczenia bez odpowiedzi lub zaangażować swoje wciąż zdezorganizowane siły do ataku na całego, mając nadzieję na złapanie sił Ericha przed ich ponownym rozmieszczeniem.
"Jedno i drugie mi odpowiada", wyszeptał, gdy założył hełm i dołączył do Stalowego Legionu. Jego dowódcy dobrze znali swoje rzemiosło i mieli ogromną swobodę działania. Czas na myślenie minął. Teraz nadszedł czas na walkę.
Wynik tej bitwy wisi na włosku: im więcej głosów zostanie oddanych za lub przeciw zwycięstwu Ericha Schura, tym bardziej decydujący będzie wynik. Zwycięstwo lub porażka w tej bitwie są w Twoich rękach!
(Wynik: ) Zwycięstwo
Erich Schur siedział nieporadnie na polu bitwy, a jego brudna twarz wykrzywiała się w grymasie niesmaku, gdy miarowo obracał butem w tę i z powrotem, próbując wyciągnąć go z poobijanej kończyny. Sam but był ubrudzony błotem, krwią i wszelkimi innymi, gorszymi płynami ustrojowymi, które pojawiały się na polu bitwy.
Erich - odezwał się za nim zrezygnowany głos - absolutnie nie było takiej potrzeby. Niewielu było ludzi na świecie, którzy rozmawialiby z nim z taką familiarnością. Zwłaszcza, gdy się z nim nie zgadzał. Ale Mattheusz zasłużył sobie na ten przywilej wiele długich lat temu.
Erich przestał szarpać za but, ale pozostał w pozycji siedzącej, wpatrując się w wysoką, chudą postać swojego adiutanta. Zatrzymał się na kilka sekund, po czym zwrócił uwagę z powrotem na swoje ostatnie zadanie.
Różnię się co do tego, Theo - chrząknął Erich między zaciśniętymi zębami, gdy but w końcu się uwolnił. Była taka potrzeba na całym cholernym świecie, by to zrobić. Erich włożył rękę do buta i grzebał w nim, wydając z siebie zadowolone stęknięcie, gdy jego palce zamknęły się na małym kamyczku, który męczył go przez całą bitwę.
"Ten chłopak i jego ludzie uratowali prawą flankę. Zachował się szarmancko i z wielką dyscypliną, w pojedynkę odwracając flankę i wygrywając z nami bitwę. A ty każesz jego ludziom, wielu z nich to synowie szlachty, mogę dodać - głos Theo podnosił się, a pod jego kołnierzem pojawił się nawet rumieniec - kopać groby dla naszych ludzi i wroga!'
Ton Theo niebezpiecznie zbliżał się do niesubordynacji, a Erich nie chciał karać swojego najstarszego przyjaciela. Skrzywił się i podniósł rękę.
Theo, przestań, zanim dostaniesz tętniaka i dziesięciu batów - warknął Erich. Bitwa została wygrana na długo przed tym, jak Etinne i jego rycerze ruszyli. Collin trzymał lewą stronę samotnie, a centrum już dogorywało, zanim przybyła kawaleria. Theo chciał się kłócić, ale Erich go uprzedził. Wiem, że dobrze się spisał. Jego działania ocaliły dziesiątki, a może nawet setki istnień, dzięki wcześniejszemu zakończeniu bitwy.
Ale ta mała gnida przyszła do mnie opromieniona zwycięstwem i piała z zachwytu nad rzezią, jakiej dokonaliśmy. Oczy Erichsa pociemniały i zabłysły niebezpiecznie. Rozkoszował się śmiercią, Theo. Jest pierworodnym synem szlachcica i był zachwycony na rzeź, którą on i jego ludzie urządzili. Pomyśl o tym przez chwilę. To musi zostać z niego wypalone... a jeśli dzisiejsze popołudnie tego nie zrobi, znajdziemy inne sposoby, aby to zrobić".
Theo stał tam beznamiętnie przez kilka sekund, wyraźnie starając się opanować i przyswoić sobie nieoczekiwaną linię argumentacji swojego dowódcy. Po kilku sekundach westchnął zrezygnowany, wzruszył ramionami i zasalutował swojemu przełożonemu.
"Poprawiam się, sir
Odwrócił się i odszedł, ale nie przed wypowiedzeniem ostatniego słowa.
I na litość boską, odczep się od księcia Beriglii. Musimy go oczyścić i wysłać do jego spadkobiercy wraz z naszymi warunkami".
"Nie sprawi mi to przyjemności, Erich - powiedział chłodno szambelan, zanim został zapowiedziany, pozostawiając kapitana i jego młodszych oficerów w przedsionku.
"Tak, cóż, założę się, że trochę mu się to spodoba - powiedział, a oni zaśmiali się, ale napięcie było oczywiste w ich śmiechu. "Po co innego miałby zbierać na to publiczność?"
"Kapitanie, ty..." Mattheusz zaczął, ale nie dokończył zdania.
"Theo - warknął Erich - Przysięgam na wszystko, co święte! Jeśli jeszcze raz powiesz, że nie powinniśmy byli go zabijać, to następnym razem będę musiał użyć mojego buta, żeby go odpiąć od...". Nietypowo przerwał, jego wzrok utkwił na lokaju, który cierpliwie czekał przy drzwiach. "Przepraszam. Czy cię zszokowałem?" zapytał.
"Wszystko, co mówię - wtrącił się Mattheusz - to to, że to, co tam robisz, jest karierą. Nikt nie wątpi w twoją skuteczność, a już najmniej Chamberlain. Pokaż mu, że możesz pozwolić mu grać w jego grę, a przynajmniej nie będziesz jej zbytnio mieszał, a tylko pomożesz sobie... i nam razem z tobą". Erich po prostu machnął lekceważąco ręką, mówiąc "tak, tak, tak".
"Czy wiemy, co się stanie?" Archibald zapytał nerwowo. Erich zadrwił.
"To co zwykle, Archie" - powiedział, wzruszając ramionami. "Będziemy zmuszeni przyczaić się na jakiś czas. Może wyślą nas gdzieś daleko, gdzie piwo smakuje jak szczyny, a... - znów zrobił pauzę, spoglądając na lokaja, zanim kontynuował - ... lokale rozrywkowe mieszczą się w stodołach. Pozwoli to ich małym dzieciom zapomnieć o wszystkim za kilka miesięcy, a potem wyruszymy, by stoczyć kolejną bitwę. Aha, i oczywiście dostanę opiernicz, z ważnymi słowami, takimi jak "obowiązek", "honor", "tradycja", które będą wymachiwane jak pranie na wietrze. To powinno sprawić, że ci piękni szlachcice poczują się lepsi i ważniejsi".
* * *
Dostał jednak reprymendę, a szambelan przybrał swoją najsurowszą i najbardziej surową minę. Ważne słowa, takie jak "obowiązek", "honor" i "tradycja" były wymachiwane jak pranie na wietrze, a zgromadzeni kiwali głowami zadowoleni. To wszystko było oczywiście fikcją. Wiedział o tym on, wiedział o tym szambelan, wiedziała o tym większość zgromadzonych i kiwających głowami. Ten drań musiał zginąć i zginął. Jasne i proste. Stał więc tam, może nawet starając się nie wyglądać na zbyt znudzonego, kiwając głową od czasu do czasu, podczas gdy w środku zastanawiał się, co pije ta piękna szlachetna dama. Ale potem...
"W innych okolicznościach, kapitanie - powiedział szambelan - nie miałbym innego wyboru, jak tylko zawiesić twój kontrakt, jeśli nie całkowicie go rozwiązać. W obecnej sytuacji jednak twoje usługi są desperacko potrzebne, a nie ma innej Wolnej Kompanii, która mogłaby się tym zająć. Kapitan Muller i jego ludzie zostali niedawno przeniesieni na północ.
Erich spojrzał w górę, unosząc brew. Nie - powiedział, ale szambelan kontynuował.
"W ten sposób stanowisko Dowództwa Kompanii tutaj, w pałacu, pozostaje całkowicie bezobsługowe. Ty i twoi ludzie macie natychmiast zgłosić się na służbę do generała Manna".
"Kompania dowodzenia?" Erich splunął. "Oczekujesz, że..."
"Rozumiem twoje zmieszanie. Zazwyczaj jest to stanowisko honorowe. Szczegółowe obowiązki zostaną omówione z generałem. Jest pan zwolniony, kapitanie Schur".
Wybór
Weź to: OK. Wiedział, że są mężczyźni i kobiety, którzy zabiliby za "zaszczyt" obsługiwania wieczorów dowództwa, wyglądając cicho i ładnie, nawet jeśli obejmowałoby to również sprzątanie ich śmieci i, niektórzy twierdzą, latryn. Ale Theo miał rację, a szambelan miał rację. Przyjąłby cios. I zapamięta każdą z ich głupich min, które choćby sugerowały chichot lub uśmieszek, gdy nadejdzie czas.
"Nieprzyjemność?!"
Słowo odbiło się echem w dużym pokoju, odbijając się od marmurowych filarów i ciężkich gobelinów na ścianach.
"Moja własność została skonfiskowana, a moje pieniądze zabrane, wszystko po to, by wynagrodzić szlachetne bachory kutasa, podczas gdy ty chciałbyś, żebym służył i uśmiechał się...".
Szambelan podniósł rękę w sposób, który nawet Erich wiedział, że lepiej zignorować. Ta sprawa była zamknięta. Koniec historii. Erich dyszał, chrząkał i wzdychał, ale w końcu nic nie powiedział.
"Dobrze" - powiedział szambelan. "A teraz do rzeczy. Słyszałeś o wydarzeniach w Riismarku?"
"Oczywiście - zadrwił Erich. "Ten książę, którego Konklawe prawie powiesiło, jest teraz królem i sprawił niemało kłopotów miejscowej szlachcie. Niektórzy twierdzą, że zjednoczył całą prowincję pod jedną koroną. I co z tego?
"Obawiam się, że dokonał czegoś więcej. Nie tylko skutecznie zjednoczył prowincję, jak powiedziałeś, ale zrobił to, zastępując ogromną liczbę lokalnych szlachciców swoimi ludźmi".
"Dobrze - powiedział Erich. "Ci nowi szlachcice nie będą mieli głosów, więc stare głosy przejdą na ciebie, prawda?".
"Tak, cóż" - skomentował Szambelan - "do tego samego wniosku dojdzie Konklawe, które, jak wątpię, będzie zachwycone. Niektórzy posunęliby się nawet do sugestii, że manipulowałem wydarzeniami, a przynajmniej pozwoliłem, by potoczyły się tak, jak się potoczyły, właśnie po to, by zdobyć te głosy. Obawiam się, że moje zachowanie podczas procesu Fredrika było sympatyczne i zostanie to wykorzystane przeciwko mnie".
"OK, a gdzie ja pasuję?".
"Potrzebne jest publiczne oświadczenie, coś, co ogłosi, że nie popieram takiego zachowania. Ty będziesz moim oświadczeniem".
"Ci szlachcice z pewnością potrafią być szybcy i skuteczni, kiedy chcą" - mruknął Mattheusz. "Kto by pomyślał?"
Erich chrząknął. Patrzył na palisady budowane wzdłuż linii brzegowej, opierając się jedną nogą o skałę, ręce opierając na zgiętych kolanach, a jego płaszcz trzepotał i biczował powietrze, tańcząc gwałtownie na silnym wietrze. To była ładna plaża, pomyślał, a przynajmniej była do poprzedniego dnia. Teraz dziesiątki mężczyzn i kobiet pracowało, wbijając zaostrzone kłody w szary piasek, podczas gdy na wyżej położonym terenie wznoszono posterunki obserwacyjne. Wiedział, że to samo można zaobserwować niemal w całym Norvden: wszystkie wybrzeża, które mogłyby posłużyć do lądowania armii z północy, były fortyfikowane lub przynajmniej budowano na nich wieże strażnicze i stosy sygnałowe.
"Tak" - odpowiedział w końcu. "Niesamowite, jak można znaleźć pieniądze, gdy chodzi o twój tyłek, prawda?". Wziął duży łyk ze swojej piersiówki, zanim kontynuował. "Jeśli ta budowana flota Nordów okaże się prawdą, tak jak mówiła Gildia Hanzy, to nie tylko zwykli ludzie zapłacą za to cenę. Cała północ koordynuje działania i przygotowuje się. No cóż. Prawie."
Jego oczy instynktownie skierowały się na południe. Nikt nie koordynował działań z Riismarkiem. Nikt nie wspierał Riismarku. W rzeczywistości każdy cholerny szlachcic wokół Riismarku upewniał się, że jego wybrzeża będą jedynymi otwartymi na inwazję Nordów. Czyż to nie było miłe?
Rozpoznał strategię stojącą za tą myślą, nie tylko jako polityczną grę o władzę między szlachcicami. Z pewnością nowy król nie byłby zadowolony z armii Nordów lądującej na jego wybrzeżu. Dopiero co zakończył długą kampanię z własnymi sąsiadami, miał wrzący kocioł w postaci Iglicy na swoich ziemiach, a plotki głosiły, że nawet siły Dweghom flirtowały z jego wschodnimi granicami. A jednak, gdyby skutecznie zjednoczył prowincję, mógłby również skutecznie się bronić. Najprawdopodobniej nie potrwałoby to zbyt długo, ale reszta królestw potrzebowała czasu, który on i jego gloryfikowane bagna kupiłyby dla nich. Wichrzycielowi Fredrikowi przypomniano by o jego miejscu w świecie, podczas gdy reszta Hundred Kingdoms mogłaby przygotować się do właściwego odparcia inwazji Nordów. Nikt nie chciał powtórki z poprzedniej inwazji.
Wypił kolejny łyk, po czym wyprostował się i napiął ramiona. Cóż, nie był tu po to, by nawiązywać przyjaźnie. W rzeczywistości był tutaj, aby upewnić się, że nikt nie pomyli szambelana z przyjacielem Fredrika, więc w sumie to zadziała bardzo dobrze. Przywiózł do Norvden pieniądze i ludzi, co było jego misją. A teraz następna część.
Wybór
Następnego dnia: Wzmocnić granice Silisii z Riismarkiem i upewnić się, że ziemie poza Riismarkiem są przygotowane, gdy nadejdzie czas. Poza tym kazano mu przygotować się na możliwość wkroczenia i bezpośredniego uderzenia na Fredrika. Wolałby być przygotowany na to, by uderzyć mocno i szybko.
Marsz na południe był powolny i nudny. Cóż, dla niego. Jego wojska były na wakacjach, prawda?
Obserwował ich z nowo wybudowanej wieży strażniczej. Wiosna była na dobrej drodze, a pogoda się poprawiła, więc bawili się na plaży, pływając w lodowatych północnych wodach, jakby byli dziećmi. Wzruszył ramionami. Zasłużyli na przerwę. Spędzili tygodnie, maszerując przez całe królestwa, tylko po to, by przez kolejne tygodnie pracować całymi dniami nad palisadami i wznoszeniem wież strażniczych. Jeśli mieli stoczyć bitwę z Nords lub tym King-lingiem, przydałaby im się zmiana tempa, a on cieszył się z ich losu. Byłby jeszcze szczęśliwszy, gdyby jakakolwiek gospoda w tym opuszczonym przez Theos miejscu miała przyzwoite wino lub piwo, które miało kopa, nawet jeśli było kiepskie. A tak utknął ze słabym miodem pitnym o smaku szczyn.
Cóż. Może Silisia miała coś odpowiedniego. Czas pokaże.
Chłodna, wiosenna bryza powitała Erica, gdy wyszedł w anemiczne światło kolejnego dnia wstrętnej bezczynności. Ospałe i powolne z powodu miesięcy bezczynności, jego siły, prawdopodobnie jedna z najpotężniejszych armii w Hundred Kingdoms, powoli wstały, by powitać nowy dzień. Jego podłego nastroju w żaden sposób nie poprawiło to, że ostatnią noc spędził na przygotowywaniu listu, w którym nie do końca domagał się od szambelana zgody na interwencję w bałaganie, jaki panował w Riismarku. Każdego ranka czytał raporty o drapieżnictwach Nordów, Dweghom i W'adrhŭn, każdego wieczoru pisał raport do swojego pracodawcy, wiedząc, że zostanie zignorowany. Wiedział, że ten ostatni list również zostanie zignorowany. Odpowiedź będzie taka sama: Żadne siły pod jego dowództwem nie przekroczą granicy Riismarku ani nie zaangażują się w walkę z wrogami, chyba że zostaną bezpośrednio zaatakowane.
Erich patrzył, jak jego sztab powoli wchodzi na wzniesienie, na którym znajdował się jego namiot. Ręcznie dobrani, każdy z nich reprezentował jednych z najpotężniejszych dowódców i liderów, z którymi miał wątpliwy zaszczyt pracować. Nawet szczeniak Etienne, którego mu podrzucono, radził sobie całkiem nieźle. Pomimo faktu, że jego ojciec zadbał o to, by Etienne i jego rycerze pozostali nominalnie niezależni od sił cesarskich, młodzieniec udowodnił, że jest odważnym przywódcą i przerażającym wojownikiem. Wciąż zbyt impulsywny i szczery, jego spojrzenie straciło przynajmniej część patrycjuszowskiej arogancji, gdy zaczął rozumieć, jak niewiele wie o tym, jak świat prowadzi swoje interesy. Realia sytuacji w końcu zrobiły na nim wrażenie i nawet jeśli nie był pod jego nominalnym dowództwem, można było mu teraz powierzyć wykonywanie rozkazów i trzymanie się planu bitwy lepiej niż większości szlachciców, z którymi Erich musiał pracować.
W rzeczywistości... Wilczy uśmiech powoli wkradał się na jego rysy. Do czasu przybycia jego personelu nie mogli nie zauważyć, nie bez pewnych obaw, że ich dowódca był w znacznie lepszym nastroju niż przez ostatnie kilka miesięcy.
"Simon - zawołał Etienne, wychodząc z namiotu dowódcy - rozbij namioty i zbierz ludzi. Wyruszamy."
Zdenerwowany, jego drugi dowódca rzucił się w jego stronę, starając się dorównać mu tempem. "Armia w końcu ruszyła? Mamy maszerować na Fredrika?" - zapytał bez tchu.
"Nie - odparł Etienne kurtuazyjnie - nie armia. Tylko my, Towarzysze".
"Oszołomiony Simon zwolnił, próbując zrozumieć słowa Etienne'a. "Jak to, tylko my?"
"Dokładnie to, co słyszałeś. Towarzysze zostali zwolnieni na rozkaz Mistrza Schura. Mamy wrócić do domu".
"CO? Simon przestał iść i stanął jak wryty, po czym pospieszył za swoim przełożonym. "Co to znaczy ODRZUCONY?!"
"Masz problemy ze słuchem? To są proste słowa. Zostaliśmy zwolnieni ze służby przez dowódcę tej armii. Etienne powstrzymał uśmiech, rozkoszując się dezorientacją przyjaciela, zanim uwolnił swoją ostatnią niespodziankę.
"Mamy szybko wrócić do domu. Mistrz Erich dał nam dwie godziny na rozbicie obozu i odlot".
"Dwie godziny?! To nie jest wystarczająco dużo czasu, aby-"
"Co więcej, radzi nam, że surowe rozkazy szambelana dotyczące niezaangażowanych żołnierzy dowodzonych przez szlachtę w regionie zmuszą go do traktowania naszej grupy jako wrogiej siły".
"Czy on oszalał?" Simon wykrztusił: - Nasi rodzice tego nie zniosą! Szlachta, całe Konklawe będzie jak-"
"Pomyśl o tym, Simon. Pomyśl o tym przez chwilę". W końcu na jego twarzy pojawił się uśmiech, a oczy zabłysły. "Zostaliśmy zwolnieni, rozkazano nam opuścić teatr i wrócić do domu. Mistrz Erich dał jasno do zrozumienia, że w chwili, gdy odejdziemy, zostaniemy uznani za wrogie siły.
"Ten człowiek śmie grozić..." Simon wykrztusił, zanim Etienne ponownie mu przerwał.
"Oznacza to, że naszą jedyną drogą powrotną jest północ do promu znajdującego się obecnie w rękach Nordów - podniósł palce, podkreślając swój punkt widzenia - lub południe do mostu trzymanego przez W'adrhunów.
"Pomyśl o tym, przyjacielu - ponaglił Etienne. "Pół setki najlepszej i szlacheckiej ciężkiej kawalerii plus nasi giermkowie i zbrojni po raz pierwszy od miesięcy wolni od rozkazów Ericha Schura!
Oczy Simona powoli traciły swój wyraz oburzenia i zanim Etienne skończył, jego przyjaciel już się uśmiechał.
"Więc... Co to będzie? Czy...
Wybór
...dotrzeć do północnych brodów na ziemiach okupowanych przez Nordów?
"Czy chłopiec odszedł?"
"Tak. Widziałem taką prędkość tylko u tych, którzy uciekali w kierunku przeciwnym do wroga".
"Ten dzieciak jest... namiętny, powiedzmy", Erich zachichotał. "Za bardzo dla własnego dobra - lub kogokolwiek innego, jeśli o to chodzi. Przy okazji, zaznacz datę".
"Dlaczego?"
Pociągnął spory łyk. Cholera, ale ten Nordowski miód pitny był dobry.
"Chcę zobaczyć, ile czasu zajmie nam nakazanie mu zapanowania nad nim" - powiedział, rozbawiony po raz pierwszy od miesięcy.
"Nigdy nie sądziłem, że jesteś zdolny do podstępu, Etienne".
Słowa Simona zabolały. Etienne szczycił się swoją prostolinijnością, uczciwością i - jak bezkompromisowo chciałby myśleć - etyką; to nie był sposób, w jaki chciałby stawić czoła najeźdźcom z Nordów, to prawda. Ale jego Towarzysze i czas spędzony z Schurem wiele go nauczyły. Choć nie zaliczyłby do nich podstępu, nauczył się, że potrafi wykorzystać podstęp innych.
"Wolałbym, gdybyśmy zostali wysłani do walki z Nords od momentu ich pierwszego lądowania - powiedział szczerze. "Ale jeśli to jedyny sposób, by postąpić właściwie, zrobię to i niech mnie diabli wezmą za konsekwencje".
"Nie zagląda się darowanemu koniowi w zęby, co?" Simon zachichotał. "Rozumiem."
"Wiesz, że tak naprawdę rzekomy patrzeć na zęby konia, gdy..."
"To wyrażenie, Etienne! - wykrzyknął chłopak, prawie zmęczony, ale potem zobaczył figlarny błysk w oku Etienne'a. "Pah! Widzisz? Podstęp! - splunął, a Etienne się roześmiał.
"Skoro o tym mowa - kontynuował Simon. "Czy planujesz ogłosić się miejscowym? Fredrikowi i jego ludziom?
"Przypuszczam, że byłoby to właściwe - odpowiedział w zamyśleniu. "W końcu jesteśmy szlachtą.
"Byłby to też pewniejszy sposób na opóźnienie" - mruknął Simon - "a nie jestem pewien, ile czasu w końcu będziemy mieli".
Wybór
Przypuszczam, że trzeba to zrobić - Etienne przedstawi siebie i towarzyszy miejscowej szlachcie.
"A więc - powiedział Erich, biorąc głęboki łyk śniadaniowego piwa, zanim kontynuował - mamy wieści od naszego młodego rycerza, prawda?
"Tak, komandorze", odpowiedział czysto ogolony porucznik. "Obawiam się, że młody lord Etienne zaprezentował się na dworze króla Ottona III z Haubach".
"I...?" powiedział Erich, zjadając spory kawałek chleba z masłem.
"Króla tam nie było. Według naszych informacji znajduje się w Brandengradzie".
"Ale...?" powiedział rozbawiony Erich.
"Ale spotkał go steward Ottona, lady Annadhen. Mówi się, że była nim... zachwycona. Plotki głoszą..."
"Gdyby tylko - przerwał Erich, machając lekceważąco ręką. "Chłopakowi dobrze by zrobiło, gdyby choć raz pomyślał...
"Nie, komandorze, miałem na myśli plotki, że dała mu wolną rękę, by zaangażował Nords", kontynuował porucznik.
Nastąpiła przerwa, po której nastąpił śmiech, który szybko doprowadził do kaszlu i przekleństw. Wtedy Erich w końcu przemówił:
"Temu Otto to się nie spodoba. Albo wykorzysta to do rozpętania kolejnej krwawej wojny w samym środku zimy". Przerwał, zmarszczył oczy, popijając chleb piwem. "Zacznijmy przygotowywać ludzi do wymarszu - powiedział w końcu. "To nie potrwa długo. Sam ich poprowadzę.
* * *
"Do jasnej cholery, to sporo braci mieczników - skomentował Simon, wypluwając część przeżuwanej słomy; obrzydliwy nawyk, pomyślał Etienne, który bez wątpienia przejął od Towarzyszy. Młody lord potrząsnął głową.
"Tylko nieliczni są prawdziwymi braćmi - powiedział. Podnosząc głowę nieco ponad krzaki, jeszcze raz przeskanował obóz. "Tak, głównie wtajemniczeni niższego rzędu, nie należący do szlachty.
"Tak, kto liczy tych nie-szlachciców? Słowa padły powoli, z rozmysłem i miały dosadny wydźwięk. Gdyby wypowiedział je ktokolwiek inny niż kapitan Johan, szlachcic uznałby to za wystarczający powód do oskarżenia o niesubordynację i wymierzenia kilku batów. Ale ten doświadczony zbrojny wiedział dokładnie, jak okazać nieposłuszeństwo i sarkazm, nie mówiąc przy tym nic złego, a jego wyraz twarzy wyrażał jedynie niewinną pustkę. Teraz on, pomyślał Etienne, odwracając się, by spojrzeć na mężczyznę... On wiedział, jak żuć tę słomkę. Zawodowo.
"Dlaczego się ukrywamy, Etienne?" zapytał Simon. "Miecz nie może nas powstrzymać, to tylko Zakon, a my jesteśmy szlachtą.
Ciche kaszlnięcie kapitana Johana mogło zabrzmieć jak chichot dla podejrzliwej osoby.
"Przepraszam - powiedział, oczyszczając gardło. "Szefie, nie jestem pewien, ile mamy czasu, zanim twoi rodzice i inni krewni każą Schurowi ściągnąć cię z frontu, a objazd przez Haubach już kosztował czas. Jeśli chcesz zrobić coś dobrego, proponuję pominąć spotkanie z Braćmi Miecza - prosta formalność, którą bez wątpienia jest - i rozpocząć patrolowanie poza linią frontu, aby chronić wioski przed najazdami. Nikt nie wie, kim jesteśmy, nikt nie wie, gdzie się poruszamy, mamy więcej czasu, by zrobić coś dobrego".
"Nonsens!" powiedział Simon. "Mamy pozwolenie na przebywanie tutaj od zarządcy ziemi. Moglibyśmy wejść prosto do obozu, przejść cało i zdrowo. Jesienią możemy nawet zwerbować kilkudziesięciu ludzi do eskorty. Jeśli chcemy naprawdę skopać Nords tam, gdzie boli, musimy spróbować odbić jeden z łańcuchów kontroli rzeki. W ten sposób zaczniemy odzyskiwać ziemię".
Wybór
Posłuchaj Simona.
"Słyszę cię, kapitanie - powiedział Etienne. "Mam ochotę wkroczyć do akcji i zacząć chronić ludzi przed tymi łobuzami z Nords. Ale myślę, że..."
"Nie myśl za dużo, lordzie - powiedział Johan, jakoś udaje mu się zaakcentować "lorda" w sposób bez dużej litery L. - Chodźmy i zróbmy coś dobrego.
Etienne potrząsnął głową. "Myślę, że tym razem Simon ma rację, kapitanie. Tu nie chodzi o etykietę, tylko o długoterminowe dobro. Jeśli uda nam się odzyskać łańcuch rzeczny, w ostatecznym rozrachunku pomoże to większości, nawet ludziom.
Wzdrygając się, kapitan skinął głową. "Twoja decyzja, szefie - powiedział. "Zapamiętaj moje słowa, te Miecze nie pozwolą nam tak po prostu się przechadzać".
"Jesteśmy szlachtą - prychnął Simon lekceważąco, z pewnością siebie, jaką może zaoferować tylko rodowód.
* * *
"Co zrobili?" Erich parsknął śmiechem, uderzając dłonią w stół i wpadając w niemal niekontrolowany śmiech.
Musiał przyznać, że był to jeden z jego najlepszych pomysłów do tej pory, a przynajmniej jeden z najbardziej zabawnych. Bez wątpienia jego zwykłe szczęście przejmie kontrolę w każdej chwili. W jakiś sposób zostanie obwiniony za idiotyczny optymizm chłopaka i wkrótce będzie musiał wyczołgać się z gówna, które sam stworzył. Ale przynajmniej zrobiłby to z chichotem i rozbawieniem.
"Jeśli Zakony aresztowały szlachcica, sprawa bardzo szybko się rozejdzie po kościach.
"Cóż, aresztowany to może być zbyt mocne określenie" - powiedział szpieg.
"Powiedziałeś zatrzymany".
"Zatrzymany, sir. Młody szlachcic wydaje się być... przetrzymywany w wysuniętym obozie. Najwyraźniej chce zaatakować Nords w jednym z łańcuchów rzecznych. Ale lokalny dowódca wymyśla wymówki związane z papierkową robotą i tym podobne. Do tej pory to działało, ale... Mój panie, wydaje się pan strasznie rozbawiony tym wszystkim".
"Jestem - odpowiedział Erich. "Spodziewałem się, że chłopak sprowadzi kłopoty na cały Riismark, ale to nawet lepiej. Jeśli Mistrz Miecza Everard nie pozwoli chłopcu odejść, pójdziemy i sprowadzimy go z powrotem. Jeśli to zrobi, zaangażuje Nords. Tak czy inaczej, wkrótce powinniśmy wyruszyć".
* * *
"Mistrzu Everardzie, nie bierz mnie za głupca".
Głos Etienne'a był zimny z nutami gniewu. Nie zdarzało mu się to tak rzadko, zwykle wywoływały go rzeczy, które uważał za "niewłaściwe", ale sprzeczność z jego zwykłymi manierami była tak wyraźna, że nawet nieznajomy, a tym bardziej Mistrz Zakonu, był zaskoczony.
"Proszę o wybaczenie, panie, ale nic takiego nie robię - odparł, dopasowując się do chłodu w głosie. "Z tego właśnie powodu jestem pewien, że rozumiesz, dlaczego moi ludzie cię opóźniali. Twoja obecność tutaj komplikuje i tak już skomplikowaną sytuację.
"Nie rozumiem jak - wtrącił się Etienne. "Jestem tu za pozwoleniem Lady Annadhen, zarządczyni Haubach, na której ziemiach obecnie przebywamy. Mam jej bezpośrednie i otwarte zaproszenie do zaangażowania Nords w sposób, jaki uznam za stosowny. Ale wasz Zakon mnie powstrzymuje".
"Fredrik z Brandengradu, Pierwszy spośród Jedenastu z Riismarku, powierzył działania wojenne przeciwko Nords mojemu Zakonowi, mój Panie - za zgodą króla Ottona z Haubach, muszę dodać."
"Pierwszy wśród Jedenastu" nie jest tytułem uznawanym przez Konklawe, mistrzu miecza - odparł Etienne. "W związku z tym moje pozwolenie od lokalnego zarządcy suwerena zastępuje twoje rozkazy. Teraz, jeśli w interesie działań wojennych masz na myśli cel, łańcuch rzeczny, który przyniósłby największe korzyści teatrowi, z radością powitam twój wkład, podobnie jak wszelką pomoc, którą byłbyś skłonny zaoferować".
"Musisz wiedzieć, jak to może spowodować polityczny chaos" - powiedział Everard, porzucając wszelkie etykiety.
"Wiem, że to pomoże w walce z Nords", odpowiedział Etienne. "Otworzy przed nami rzekę, być może pomoże dostarczyć prowiant potrzebującym i ułatwi przemieszczanie wojsk. Tyle wiem, mistrzu miecza.
"Niech tak będzie - powiedział Everard.
Wybór
"Jeśli to ma być zrobione, dopilnuję, by było zrobione dobrze". - Everard wyśle siły Zakonu wraz z Etienne'em w celu odzyskania mostu. Jest to sprzeczne z planem uzgodnionym z Fredrikiem.
Mistrz Miecza Everard zadrżał, gdy mgła wpełzła pod płaszcz, zbroję, ochraniacze i tkaniny. Napływała powoli i celowo, jakby podsycana mglistymi oddechami mężczyzn i kobiet pod jego dowództwem. W większości docenił tę krainę; mgliste poranki, powolne rzeki, wilgotne lasy, rozległe równiny i zahartowanych ludzi. Nawet sama mgła w jakiś sposób rezonowała w nim, jakby jej szary płaszcz odzwierciedlał jego coraz bardziej zamglone myśli. O tak. Riismark był dobrym domem dla niespokojnego, obciążonego umysłu. Ale jeśli chodzi o prowadzenie w nim kampanii, niewiele piekieł mógł sobie wyobrazić gorszych niż to.
Marsz był powolny, chyba że byłeś miejscowym przyzwyczajonym do chodzenia przez całe życie po błocie lub śliskiej trawie i kamieniach. Dzika przyroda zasługiwała na swoją nazwę, od węży w roślinności, przez krokodyle w pobliżu bagien i rzek, po żbiki i dziki tam, gdzie ziemia nie została pochłonięta przez wodę. Wilgoć sprawiała, że zbroja była prawie nie do zniesienia, a jelce musiały być ubrane, aby nie były śliskie. A jeśli chodzi o śledzenie z daleka...
Everard westchnął, wpatrując się we mgłę. Minęło zaledwie kilkadziesiąt oddechów odkąd szlachetny bachor i jego kompania odeszli - Fall, wciąż ich słyszał! - ale nie było ich widać. Prawda była taka, że wysłał ich na wpół ślepych na ziemie wroga, a przynajmniej opierał się na domysłach. Co gorsza, zaoferował tuzin swoich; jedną piątą ogólnej liczby Rycerzy Miecza i nieco mniej niż jedną dwunastą ogólnej liczby Swordbrethrenów w Riismarku. Wiedział, że każdy stracony rycerz będzie kolejnym sztyletem na umierającym ciele Zakonu. Jednak nawet to nie było tym, co naprawdę go martwiło, ponieważ było to brzemię, które wszyscy Swordmasterzy musieli dźwigać, ryzyko, które wszyscy musieli kalkulować. Nie. Jego prawdziwym zmartwieniem było to, co czekało go z tego powodu.
Ostatecznie było to dla dobra Zakonu. Jeśli młody szlachcic odniósł sukces w swoim ataku, Everard chciał - nie, on chciał potrzebny- by Zakon tam był. Wierzył, że bez nich nie tylko niemożliwe byłoby osiągnięcie zwycięstwa, ale także potrzebował takiego zwycięstwa. jego decyzja. Jeśli Etienne zawiedzie, jego rycerze będą musieli sprowadzić bachora żywego lub zginąć jako męczennicy. Tak czy inaczej, wieści wkrótce dotrą do Ericha Schura i jego armii konkwistadorów. Upewnił się. Dłuższe przetrzymywanie Etienne'a byłoby fantastyczną wymówką dla tego najemnego pijaka, który przybyłby i dzielnie uratował młodego szlachcica ze szponów Zakonu i dysydenta Fredrika.
Chodziło oczywiście o Fredrika. Powstrzymał zaangażowanie Schura, a poprzez Zakon był albo zaangażowany w zwycięstwo, albo próbował zapobiec śmierci innego szlachcica - miał nadzieję, że młody król również to zobaczy. Pytanie brzmiało, czy powinien sam przekazać wiadomość, upewnić się, że tak właśnie zostanie zinterpretowana jego decyzja? To było sprytne posunięcie, posunięcie w długiej grze. Ale...
Parsknął, zirytowany, na wpół myśląc o tym, by pójść za nimi i samemu dołączyć do walki. Ten bachor był zadufanym w sobie idiotą, jak najgorszy z nich, ale przynajmniej miał chęć, by załatwiać sprawy i robić to dobrze. Prawda była taka, że Everard był już zmęczony tymi samymi starymi grami, w które musiały grać wszystkie Zakony, tańcami i uśmiechami uprawnionych ludzi; Konklawe, Szlachta, Kościół, cała ta upadająca masa była zbyt zapatrzona w siebie, by zwracać uwagę na szerszy obraz, na prawdziwe problemy i prawdziwych wrogów. Połowę swojej energii poświęcali na gale, drugą połowę na przestrzeganie absurdalnej etykiety i targowanie się, podczas gdy ziemie były tracone na rzecz Nords, Spires atakowało, a Dweghom paradowało po królestwach, jakby byli im to winni.
O tak, był już naprawdę zmęczony tym całym upadkiem. Dobro Zakonu musiało być najważniejsze.
Wybór
Zrobić coś - Zakon nie może służyć, jeśli nie jest już Zakonem. Ryzykując niełaskę Fredrika, Everard zrobi to, co jego Zakon powinien zrobić: walczyć z zewnętrznymi zagrożeniami. Everard dołączy do ataku Etienne'a.
Bitwa o Nordsrzepnięte Ziemie
"Co to za głupie imię?"
Everard był oczywiście wściekły. Spodziewałem się tego. Ale Etienne potrafił ignorować wściekłość doświadczonych mężczyzn, prawda? Miał sposób na ignorowanie wściekłości rozsądku, jeśli Erich miał coś do powiedzenia na ten temat. Właśnie dlatego był idealnym kandydatem do wysłania tutaj - i zadziałało to jak urok.
"To inspirujące i wymagające - odparł młodzieniec, zupełnie nie zważając na ogień tańczący w oczach Swordmastera. "I podkreśla naszą porażkę w zabezpieczeniu własnych ziem, naszą porażkę w utrzymaniu tych Nords z dala od naszej ziemi. NASZEJ ziemi. NASZA porażka, mistrzu miecza. Jako mężczyźni i kobiety Królestw".
"Gdyby jeden król, jeden książę, jeden cholerny baron wezwał nas, chłopcze...!" sapał Mistrz Miecza, ale chłopiec po prostu mu przerwał, władając nieświadomą wyższością rozpieszczonej szlacheckiej młodzieży na całym świecie.
"Towarzysze i ja nie zostaliśmy przez nikogo zaproszeni, Swordmaster. Po prostu zrobiliśmy to, co było słuszne. I oto jesteśmy. Tutaj ty są".
Erich prawie się roześmiał. Prawie. To, co go powstrzymało, to nie słowa chłopca - oczywiście. Powstrzymało go to, że dały one Mistrzowi Miecza chwilę wytchnienia. I że wpadł w zasadzkę.
"Cóż," powiedział, "I z drugiej strony został zaproszony".
"Bez wątpienia po to, by sprowadzić mnie z powrotem - powiedział Etienne, po czym dodał: "mimo że to ty praktycznie mnie tu wysłałeś. Czy to nie było miłe z twojej strony, mistrzu Schur?
"Wystarczy."
Nawet Etienne zastanowił się dwa razy, zanim rzucił wyzwanie mistrzowi miecza takim tonem. Schur, z drugiej strony, wydawał się nie mieć zamiaru się kłócić, zamiast tego wyciągnął flaszkę i pociągnął długi łyk. Everard spojrzał na nich obu, po czym rozejrzał się po otaczającym ich obozie. Następnie podniósł pergamin, wodząc wzrokiem po numerach raportu.
"To wszystko, co mamy? - zapytał, odwracając się do Ericha.
"Tak - wzruszył ramionami, po tym jak upił łyk ze swojej piersiówki. "Uznałem, że jeśli przywiozę więcej, miejscowi będą się trochę denerwować, jeśli wiesz, co mam na myśli, a zaproszenia niech będą przeklęte, co? Mimo to uważam, że jesteśmy wystarczająco bezpieczni, by nie ryzykowali wyprowadzki z miasta. Widzą, że nie jesteśmy... miejscowymi, bez wątpienia, a Fredrik z pewnością przyprowadzi ich więcej".
"Nie czekamy na Fredrika - oświadczył Everard.
Erich uniósł brew, ignorując szerokie, podekscytowane oczy młodzieńca obok niego, podobnie jak Mistrz Miecza. Everard patrzył prosto w ważące go oczy Schura.
"Przynęta i podstęp?" Erich zapytał po chwili.
"Przynęta i miażdżenie", odpowiedział Swordmaster. "Chyba nie widziałeś Swordbrotherów w akcji, generale. Nie lubimy się skradać".
"A przynęta to...?"
Everard uśmiechnął się.
Niebezpieczeństwo, powiedział mały głosik w głowie Ericha - i nie był to alkohol. Instynkt podpowiadał mu, że ten człowiek jest niebezpieczny, a niebezpieczeństwo to wykraczało daleko poza jego sprawność w walce. W grę wchodziły różne rzeczy. Sprawy, których nie rozumiał i które zwykle uważał za przewyższające jego umiejętności. Sprawy związane z rozkazami, królami i jego szambelanem. Coś w jego wnętrzu drgnęło nieprzyjemnie, poczuł, że jest rozgrywany - choć nie mógł być pewien, czy to przez Fredrika, Mistrza Miecza, czy jego własnego szefa. A do tego wszystkiego musiał sprowadzić Etienne'a z powrotem. Najlepiej żywego.
Nienawidził tego uczucia.
"Jeśli mamy to zrobić - powiedział ostrożnie, próbując uspokoić wzbierającą w nim burzę gniewu - jeśli mamy zaatakować miasto...
Wybór
"...to ja będę przynętą". - Erich spróbuje sprowokować Nords do wyjścia ze ścian.