Biorąc pod uwagę młodość cywilizacji City States, liczba mitów i legend, które przenikają ich kulturę, jest oszałamiająca. W ciągu zaledwie kilkuset lat skomplikowana mozaika bohaterów, potworów i bóstw utrwaliła się w umysłach ludności do tego stopnia, że niewiele codziennych dyskusji nie zawiera jakiejś formy odniesienia do osób i miejsc, które mogły istnieć lub nie. Niezrównana sztuka została wyrzeźbiona, namalowana i stworzona w celu przedstawienia całkowicie lub prawie całkowicie fikcyjnych postaci i scen, podczas gdy poezja, eposy i teatry w całych miastach opowiadają te historie niemal codziennie. Naturalne pytanie, które można zadać, jest proste.

Dlaczego?

Czy mieszkańcy Miast są tak bardzo skłonni do mitów? Czy cierpią na tajemniczą masową przypadłość, która sprawia, że najbardziej naukowo przełomowa ludzka cywilizacja zwraca się ku baśniom? Biorąc pod uwagę pochodzenie ich cywilizacji, naukowe umysły, które kształtują tak wiele aspektów ich społeczeństwa, a zwłaszcza ich założyciela, który skrupulatnie zaplanował każdy szczegół ich istnienia, można by oczekiwać zrównoważonej społeczności, która przedkłada rozum nad fantazję i historię nad mity; a jednak na pierwszy rzut oka City States prezentuje kolekcję opowieści, która wydaje się przyćmiewać te z Królestw i rywalizować z takimi jak Nords. Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta, a powody można jedynie teoretyzować w ich mnogości.

Można na przykład z łatwością stwierdzić, że pytanie jest bezpodstawne, ponieważ omawiane zjawisko nie istnieje. City States nie mają "więcej" mitów niż Hundred Kingdoms czy Nords. W rzeczywistości jest wręcz przeciwnie: zgromadzona kolekcja mitologii wywodzących się z różnych kultur Królestw znacznie przewyższa tę z City States, podczas gdy znacznie starsze tradycje Nords zawierałyby w swojej mnogości opowieści miejskich bardów. Iluzja przeciwieństwa wynika z różnic kulturowych lub ich braku. W przeciwieństwie do Hundred Kingdoms, kultura City States jest bardziej spójna, a jej struktura jest o wiele bardziej podobna, niż odmienna. Ogólnie rzecz biorąc, mieszkańców różnych miast dzielą dialekty, a nie całkowicie odmienne języki, a ich historie mają więcej wspólnego, niż się różnią. Pozwoliło to na nagromadzenie pewnego rodzaju mitologii pod fasadą jedności - i rzeczywiście, z czasem taka jedność zaczęła nabierać kształtu, ponieważ język pozwolił na łatwą wymianę opowieści, powtarzanie i przekształcanie motywów, aż do powstania niemal zjednoczonej mitologii; podczas gdy w przypadku Królestw istnieje szereg różnych mitologii, które, aby się rozprzestrzenić, musiały zostać przekształcone nie do poznania lub żyć w komorze echa tej samej grupy, która je zrodziła. Jednocześnie, w przeciwieństwie do Nords, którzy polegali na swoich ustnych tradycjach, zamiłowanie do teatru i powszechne użycie słowa pisanego pozwoliło na niemal naukowe podejście do każdego mitu, ponieważ opowieści były skrupulatnie zapisywane, powtarzane i doskonalone, podnoszone z prostych bajek do edukacyjnych i filozoficznych opowieści, które mają na celu zgłębienie ludzkiej natury, a tym samym rezonują z taką samą siłą przez pokolenia. Jeśli jednak przyjrzeć się bliżej tym opowieściom, różnice w szczegółach i przekazywaniu tego samego mitu z miasta do miasta ujawnią prawdę kryjącą się za tą fałszywą, jednolitą mitologią.

Teoria ta może zostać zakwestionowana przez inny pogląd. Nie odrzucając żadnego z jej argumentów, można zauważyć, że wszystkie wyżej wymienione czynniki, które złożyły się na to zjawisko, powinny być w rzeczywistości postrzegane jako narzędzia, a nie naturalne lub przypadkowe zdarzenia. Zdając sobie sprawę z ogromnego wyzwania, jakim było oderwanie swoich ludzi od tysiącletniej historii ich kultury, zarówno przytłaczającego wpływu teokracji Hazlii, jak i różnych grup plemiennych w Dominium, Platon musiał zdawać sobie sprawę, że spójna kultura będzie miała kluczowe znaczenie dla powodzenia jego wizji, aby podziały z przeszłości nie powróciły bez obecności wszechmocnego bóstwa patronującego, które je ograniczy. A jednak takie bóstwo było dokładnie tym, czego Platon starał się uniknąć i odtworzyć, coś aby ludność różnych miast czuła się połączona, ale jednocześnie odrębna - podobnie jak ich bóstwa. Być może wśród wielu lekcji, których nauczył się z historii własnego boga, Platon zrozumiał, że rozbudowana, ale zjednoczona mitologia pozwala różnym ludziom czuć się połączonymi i częścią całości, pomimo ich różnic, a jednocześnie żaden pojedynczy aspekt tego mitu nie zdominuje duchowego krajobrazu. W tym świetle jego nacisk na edukację ludności, jego cel promowania teatru do punktu, w którym zostały one włączone do samego wizerunku dobrego obywatela, staje się mniej oświeconą ścieżką, a bardziej zaplanowaną trasą. Oczywiście nikt nie może z całą pewnością stwierdzić, czy takie wyjaśnienia są prawdziwe, czy nie. Jeśli którykolwiek z Bogów Miasta lub Scholae jest wtajemniczony w wewnętrzne funkcjonowanie umysłu swojego założyciela, ich usta pozostają hermetycznie zamknięte na takie tematy. Ostatecznie odpowiedź może być prosta; podobnie jak wiele, jeśli nie większość mitów ich kulturowych odpowiedników na kontynencie, za fantazją kryje się prawda. Wydarzenia, które zostały wyolbrzymione w miarę upływu czasu i ludzie, którzy zostali wywyższeni na podstawie jednej chwili chwały. W końcu na Eä nie brakuje takich opowieści.