Preludium

Morska bryza przyjemnie muskała skórę Głosu, pieszcząc jego pozbawione włosów rysy delikatnym, słonym dotykiem; takie nowo odkryte radości bardzo starał się docenić, ponieważ brakowało ich w jego domu za morzami. Stał na centralnym balkonie swojej nowo nabytej posiadłości, z widokiem na centralny plac Helias niemal z lotu ptaka. Choć technicznie rzecz biorąc, nie była to jego posiadłość. Ten budynek, dawna rezydencja dyplomatyczna o dużym prestiżu, został nabyty w imieniu jego pana - Jahana, Lśniącego Wezyra, szanowanego członka Dworu Żywiołów Ognia. Nieruchomość miała być wykorzystywana jako baza operacyjna, wspierająca Głos w jego najważniejszych transakcjach biznesowych, które miały mieć miejsce w nadchodzących dniach. Jego pan kazał mu kupić ziemię - ziemię nadającą się do założenia osady godnej wezyra. Głos wywnioskował, że Helias było jedynym miejscem, w którym można było nabyć tak cenne ziemie - te monolityczne instytucje finansowe handlowały wieloma rzeczami, a ziemia takiej wielkości była jedną z nich.

Bicie pojedynczego, ciężkiego dzwonu przywróciło myśli Głosu do teraźniejszości; zgrzyt sygnalizował początek dzisiejszej działalności handlowej. Ze swojego wzniesienia mężczyzna obserwował, jak rój ludzi przemierza przestronny plac i udaje się do jednego z wielu domów liczących, które znajdowały się na jego obwodzie. W drodze do wybranego celu większość obserwowanych osób uczestniczyła w codziennym rytuale, który wydawał się Głosowi bardzo nietypowy. Pośrodku placu stał posąg Dionikosa - niebiańskiego patrona państwa miejskiego, opiekuna bogactwa i sztuki wysokiej. Posępna postać bóstwa, umieszczona na złotym tronie, była dopracowanym w najdrobniejszych szczegółach arcydziełem - z jedynym wyjątkiem lewej stopy bóstwa. Stopa, o której mowa, która opadała w dół z tronu w niemal przypadkowy sposób, była niezwykle gładka i pozbawiona drobniejszych szczegółów; zgodnie ze zwyczajem miejscowi pocierali ją na szczęście. Ta sama praktyka miała miejsce tego ranka, gdy przed wielkim posągiem ustawiła się kolejka: bankierzy, kupcy, rzemieślnicy, żołnierze, artyści i wielu innych - wszyscy oni przesądnie pocierali marmurową stopę.

To miejsce, pomyślał Głos, było wypełnione wieloma takimi dziwactwami: niektórymi mniejszymi, a niektórymi większymi. Jedną z najdziwniejszych rzeczy, z jakimi zetknął się Głos podczas swojego pobytu na Helias - odkąd dobry kapitan Rysalektos podrzucił go tutaj dwa miesiące temu - było poczucie indywidualności, które przenikało mieszkańców. Powiedziano mu, że to skupienie na znaczeniu własnego "ja" można znaleźć w większości City States - niektórzy nawet tworzą całe systemy rządów wokół przekonań i opinii każdej pojedynczej duszy. Głos cofnął się i pomyślał o swoim pierwszym przybyciu do miasta portowego, kiedy musiał podpisać akt kupna posiadłości. Urzędnik zapytał o imię - jego imię. Nie zapytał o imię swojego pana - Jahana, Migotliwego Wezyra, które z radością podał - ale nalegał, by je poznać. jego imię. Głos miał imię wiele księżyców temu, które ledwo mógł sobie przypomnieć, ale które przestało mieć znaczenie, gdy przeszedł na służbę swojego pana. Był Głosem Wezyra - gdy przemawiał, w jego ustach manifestowała się wola Jahana. To była naprawdę prosta koncepcja, ale mieszkańcy Helias nie potrafili jej w pełni zrozumieć. Wydawało się, że niekwestionowane posłuszeństwo było sprzeczne z ich kulturą samostanowienia i indywidualnej woli. Choć mężczyzna uważał takie poglądy za niepraktyczne, ponieważ życie w żelaznej hierarchii było wszystkim, co kiedykolwiek znał, nie mógł powstrzymać się od postrzegania zdystansowanej filozofii City States jako osobliwie uroczej.

Dzwon zabrzmiał ponownie, rozbrzmiewając metalicznym barytonem i ponownie wyrywając Głos z jego wewnętrznych rozmyślań. Mężczyzna upił łyk heliańskiego miodowego wina - przysmaku, który zdążył polubić - i szybko przeskanował prawy i lewy skraj placu. W Helias znajdowało się wiele liczących się domów, które zapewniały miastu bogactwo dzięki bankowości, pożyczkom, ubezpieczeniom, handlowi i innym działaniom związanym z finansami. Największe z tych domów - Dom Plutosa i Dom Mydasa - znajdowały się na centralnym placu Helias, wyłaniając się z pola widzenia Głosu. Po jego prawej stronie znajdowała się siedziba domu Mydas: ich przywódczyni - Iaso - była podobno nieugięta, ale sprawiedliwa w swoich działaniach. Dom Plutos, z drugiej strony, był... mniej przejrzysty, ale oferował znacznie większą elastyczność w transakcjach biznesowych - rządzony przez enigmatycznego przywódcę bez twarzy, którego tożsamość znało niewielu. Poszukując odpowiedniej instytucji do zakupu ziemi, Głos zawęził swój portfel realnych opcji do dwóch wyżej wymienionych domów. Mówiąc najprościej, te dwa wielkie liczące się domy, choć różniące się podejściem i przejrzystością, były najlepsze dla tej sprawy - i jego mistrza wymagany najlepszy. Jednak to, kogo wybierze Głos, nie tylko naznaczy Głos w oczach Wezyra, ale także zabarwi Wezyra w oczach świata.

Głos nucił, rozważając stojące przed nim opcje, przesuwając palcami po jałowej skórze głowy. W oddali, naprzeciw niego, znajdował się zawsze obecny posąg Dionikosa, trzymający w górze złoty kielich w akcie charakterystycznej heliańskiej biesiady. W instynktownym geście, który zaskoczył go samego, Głos dopasował gest bóstwa do swojego kieliszka do wina, biorąc ostatni łyk słodkiego miodowego wina przed powrotem do swoich komnat, aby po raz ostatni przejrzeć swoje notatki i raporty. Dziś trzeba było dokonać wyboru.

Wybory

• House Mydas
• Dom Plutos

Rozdział 1

Głos przekroczył główną bramę Domu Mydas, a jego jedwabne szaty w kolorze łososiowym powiewały wokół niego. Otaczało go czterech ciężko opancerzonych ochroniarzy, śledzących każdy krok Głosu z nieskazitelną precyzją; twarze strażników były zasłonięte, zakryte złotymi maskami, które miały przedstawiać krzywe, nieludzkie oblicza. Głos pomaszerował naprzód, podążając za swoją milczącą świtą i pozwalając sobie na chwilę spojrzeć na otoczenie. Minęło kilka dni, odkąd wysłannik wezyra skontaktował się z domem Mydas, przedstawiając swoją prośbę wielkiemu rachmistrzowi i oświadczając, że cena nie stanowi przeszkody dla wielkiego i wszechmądrego Jahana. Początkowi urzędnicy, z którymi spotkał się Głos, wydawali się co najmniej zaskoczeni, oszołomieni perspektywą kogoś - nie mniej cudzoziemca - proszącego o zakup ziemi wystarczającej do założenia miasta. Początkowo myśleli, że mężczyzna oszalał, ale - po tym, jak Głos zapewnił ich o szczerości prośby swojego pana - zdali sobie sprawę z potencjału okazji, która została im przedstawiona. Głos został poinformowany, że potrzeba kilku dni, aby odzyskać wszystkie odpowiednie kontrakty, ponieważ takie dokumenty były przechowywane głęboko w skarbcach Domu Mydas, a ich znalezienie nie było prostym zadaniem. Niestety, umowy, o których mowa, zostały odkopane, a Głos został wezwany z powrotem do wielkiego domu liczącego; chociaż mężczyzna był z natury cierpliwym stworzeniem, kulminacyjne oczekiwanie pogorszyło nawet jego znieczulone nerwy. "Zaczynam się niecierpliwić", pomyślał z nutą samokontroli. "Być może moje zaangażowanie w sprawy mieszkańców Helias wpływa na mnie...".

Głos znajdował się teraz w połowie głównego holu Domu Mydas; jego sandały stukały o marmurową podłogę przy każdym kroku, dodając do kakofonii wywołanej krokami, które rozbrzmiewały wokół niego. Stuk-stuk-stuk. Ludzie maszerowali przez salę w kaskadzie aktywności, wchodząc i wychodząc falami. Na obrzeżach dużego pomieszczenia znajdowało się kilka kiosków; zza żelaznych okien pilni urzędnicy obsługiwali ciągły strumień monet i pergaminowych dokumentów, powoli zmniejszając kolejkę chętnych klientów, która zdawała się nigdy nie zmniejszać. Głos mógł praktycznie wyczuć chciwość, która unosiła się w powietrzu; przylgnęła do ludzi wokół niego, przyklejając się do ich skóry jak chorobliwie słodkie perfumy kurtyzany. Wkrótce znalazł się po drugiej stronie sali, naprzeciwko wejścia, stojąc przed ozdobną bramą z rzeźbionego brązu. Strażnicy przy bramie, dzierżący włócznie i tarcze ze znakiem rodu Mydas, otworzyli ją, gdy tylko Głos zbliżył się do niej - mięśnie naprężyły się, a z ich ust wydobyły się słabe, napięte jęki, gdy dwie strony rozstąpiły się z głośnym skrzypnięciem. Z otworu wyłonił się chudy jak patyk służący w drucianych okularach, które ledwo przylegały do jego dziobatego nosa. "Pani Domu Mydas przyjmie cię teraz - oznajmił starszy mężczyzna z płaskością stagnującej wody w rynsztoku. "Proszę za mną, jeśli byłbyś tak uprzejmy..."

Minęło trochę czasu, zanim dotarli do sali spotkań, podążając za mężczyzną korytarzami ozdobionymi drobiazgowo szczegółowymi freskami i krętymi schodami z solidnymi złotymi poręczami - niestety, w końcu byli na miejscu. Druga para strażników otworzyła kolejną ozdobną bramę, a Głos wszedł do pokoju, w którym miała się odbyć jego najważniejsza transakcja. Gdy jego przewodnik odszedł, pochylając podbródek, Głos przełknął głęboko, próbując zrozumieć dziwność, która przed nim stała. Plotki na temat przywódcy Domu Mydas, Iaso, były liczne; starając się wybrać liczący się dom, z którym mógłby prowadzić interesy, Głos zapłacił dobrą monetę, aby oddzielić prawdę od fikcji. Dowiedział się, że Iaso od urodzenia cierpiała na rzadką chorobę wyniszczającą mięśnie, a z biegiem lat stopniowo traciła kontrolę nad swoim ciałem. Aby zwalczyć tę dolegliwość, jej rodzina zapłaciła wygórowaną kwotę i zleciła stworzenie specjalnego mechanicznego kombinezonu, zamykającego Iaso w napędzanym przekładnią sarkofagu, który zapewniał jej ruch i utrzymywał ją przy życiu. Ten sam kopiec metalu stał przed nim w tej chwili, górując nad strażą domową, która otaczała ich przywódcę. Na jego szczycie widniała twarz kobiety: Iaso miała jasnobrązowe włosy, skórę w kolorze kości słoniowej, na której widniały rysy mądrości, i zestaw lodowoniebieskich oczu, które były skierowane bezpośrednio na Głos. "Proszę, usiądź - odezwała się przywódczyni rodu Mydas, jej delikatny głos był uprzejmy, ale surowy - wskazując na duży drewniany stół przed sobą z sykiem napędzanego tłokiem ramienia.

Głos uśmiechnął się i ruszył w stronę krzesła; jego ochroniarze podążyli za nim, stojąc za nim, gdy usiadł. Iaso obniżyła swoje ciało, próbując dosięgnąć poziomu siedzącego mężczyzny, schodząc na czterech krabopodobnych nogach. Głos starał się nie patrzeć zbyt intensywnie; mechaniczna powłoka kobiety pulsowała mocą, która sprawiała, że czuł się bardzo nieswojo. Gdy Iaso był już wystarczająco zrównany, odezwała się ponownie, nie przerywając kontaktu wzrokowego ze swoim gościem.

"Chciałbym zacząć od przeprosin za opóźnienie. Nie każdego dnia ktoś prosi o kupno ziemi, która mogłaby pomieścić całe miasto".

"Zwykła ugoda. Nic wielkiego, zapewniam cię - przerwał grzecznie Głos, uśmiechając się cienko.

Iaso zmarszczyła brwi i kontynuowała. "Oboje wiemy, że wasze specyfikacje pozostawiają miejsce na znacznie więcej niż skromną osadę, a cena, którą jesteście skłonni zapłacić, to odzwierciedla. Nasuwa się również pytanie, czy inni z waszego rodzaju - ci, którzy są wierni Sorcerer Kings - planują podobne eskapady w różnych zakątkach świata". Przywódczyni rodu Mydas pozwoliła sobie na chwilę ciszy, po czym kontynuowała, przyglądając się rysom Głosu w poszukiwaniu szczerych emocji. "Niemniej jednak, twój pan jest płacącym klientem, a nie jest to pozycja liczącego domu, aby kwestionować motywacje swoich patronów."

"Bardzo miło z twojej strony - odpowiedział Głos, nie kryjąc uśmiechu i pochylając podbródek.

"Przed wami jedyne dwa kontrakty, które spełniają wymagania waszego pana, Jahana. Obszerna ziemia nad morzem, ze znacznym źródłem słodkiej wody i zasobami naturalnymi wystarczającymi do utrzymania znacznej populacji i armii".

"To jest sedno sprawy, tak. Podzieliłem się wszystkimi szczegółami z waszymi przedstawicielami".

"Zapewniam cię, że wszystkie one zostały trzykrotnie rozpatrzone. Dwa kontrakty, które masz przed sobą, dotyczą ziemi w Rogu Thrapsalonu - oceanicznym przejściu, które wcina się w Równiny Alleryjskie. Pierwsza z nich znajduje się na zachód od rogu, najbliżej jego otworu i spełnia większość twoich wymagań...".

"Ale nie wszystkie..."

"Rzeczywiście, nie wszystkie. Drugi znajduje się na samym szczycie rogu, najbliżej bogatego w zasoby centrum równin - ten pasuje do wszystkich twoich wymagań".

"Wybacz, ale czuję, że "ale" jest w drodze. Może jakiś haczyk? Jakieś ukryte niebezpieczeństwo?"

Brwi Iaso zmarszczyły się jeszcze bardziej, tworząc ostre "V" pod jej czołem. "Tak, jest pewien potencjalny problem z drugą opcją. Miasto-państwo Tauria od pewnego czasu dąży do ekspansji na Równiny Alleryjskie; tak się składa, że miasto rości sobie prawa do obszaru opisanego w drugiej umowie - choć nie ma do tego żadnych podstaw prawnych, co czyni takie roszczenie nieważnym".

"Z tego, co słyszałem o Taurii i jej byczym bogu Minosie, raczej nie przejmują się błahymi szczegółami, takimi jak 'legalność' i 'wiążące umowy'..." wskazał Głos, a na kopule jego jałowej głowy utworzył się pojedynczy kropel potu.

"To prawda, dlatego przedstawiłem ci dwie opcje. Wybierając jedną, zaspokoisz tylko część swoich potrzeb - choć ziemia będzie bezsporna. Wybierając drugą, będziesz miał najlepszą możliwą bazę do założenia osady - choć ryzykujesz rozgniewanie Taurii i wszystko, co się z tym wiąże. Możesz być pewien, że niezależnie od wyboru, Dom Mydas będzie cię wspierał podczas całej transakcji, ponieważ proponowana zapłata sprawi, że twój pan, Jahan, stanie się jednym z naszych najcenniejszych klientów!". Iaso wskazał na dwa duże stosy oprawionych dokumentów przed nią, kontynuując. "Leżące przed tobą dokumenty zawierają wszystkie szczegóły dotyczące każdej lokalizacji; warto zauważyć, że ceny obu umów są mniej więcej takie same. Mistrzyni Domu Mydas zatrzymała się, zanim przemówiła po raz ostatni, wpatrując się w Głos z intensywnością szarżującego Minotaura. "Zachęcam cię do uważnego rozważenia tych dwóch opcji i nie spiesz się z tym. Z mojej ograniczonej wiedzy na temat twojego pana, nie uważam go za kogoś, kto zadowoli się niedoskonałością - chociaż rozgniewanie Minosa jest samo w sobie niebezpiecznym ryzykiem.

Gdy Głos opuścił główny budynek Domu Mydas, jego myśli zaprzątały liczne możliwości i parametry, które musiał rozważyć. Za nim jego ochroniarze nieśli opasłe pakiety dokumentów, obchodząc się z nimi z taką samą troską, z jaką matka obchodzi się ze swoim nowonarodzonym dzieckiem. Głos był nastawiony na długie i intensywne studiowanie obu kontraktów; choć dostępny na to czas był ograniczony. Jahan - Lśniący Wezyr - oczekiwał wyboru, który musiał zostać podjęty wkrótce.

Wybór

• NAJMNIEJ ODPOWIEDNI, KTÓRY NIE JEST KWESTIONOWANY PRZEZ TAURIĘ
• NAJBARDZIEJ ODPOWIEDNI, KTÓRY JEST KWESTIONOWANY PRZEZ TAURIĘ

Rozdział 2

Między młotem a kowadłem

Rysalektos naciągnął kaptur, wchodząc do obskurnej tawerny, pozwalając, by aromat szczurzych odchodów, zgniłych wodorostów i spoconej skóry wdarł się do jego nozdrzy poprzez głęboki wdech; za nim podążał jego pierwszy towarzysz Theogoni. Aigin nie było pięknym miastem - pomniejsze państwo-miasto nigdy nie wzniosło się na wyżyny swoich bardziej szanowanych kuzynów, przez co wyglądało zwyczajnie i uderzająco przeciętnie. Wkraczając na mętne wody Aigin, nie można było podziwiać marmurowych cudów i budzących respekt maszyn; zamiast tego widziało się jedynie pracę zwykłych mężczyzn i kobiet, którzy zarabiali na skromne życie i przetrwanie z dnia na dzień. Jednak nawet w tak niepozornym miejscu, jak portowe miasto Aigin, są pewne lokalizacje, które mogą być fascynujące. Jolly Satyr było jednym z takich miejsc, choć z niewłaściwych powodów. Ta konkretna tawerna portowa przesiąknięta była napięciem i obietnicą przemocy, co podkreślało jej złą reputację jako jaskini występku i centrum nielegalnych transakcji.

Gdy już poczuł charakterystyczny posmak lokalu, Rysalektos skierował się w stronę barmana, opierając się o przerobiony kawałek kadłuba triremy, który służył za bar. Theogoni, nie wypowiadając ani jednego słowa, podeszła do swojego kapitana, chwytając wysłużony drewniany stołek i siadając obok niego. Duet wymienił szybkie spojrzenie, po czym Rysalektos, zanurzając podbródek i wyprostowane palce, zamówił dwa kufle wina, a następnie przeciągnął wzrokiem po wilgotnym pomieszczeniu, które stanowiło większość tawerny od strony portu.

Wnętrze budynku było wypełnione po brzegi prawdziwą menażerią niesmacznych postaci, które sprawiłyby, że osoba o niższym statusie poddałaby się zdenerwowaniu. Rysalektos poczuł, jak po kręgosłupie przebiega mu dreszcz niepokoju, choć jego oliwkowa twarz tego nie zdradzała. Nie było wątpliwości co do tego, że determinacja kapitana widziała lepsze dni: przegrana z Szarą Plagą, Ezimdalą, drogo go kosztowała, nadszarpnęła jego ego i mocno nadszarpnęła jego psychikę. Istiojego cenny okręt flagowy. Ranny i pozostawiony na obcej ziemi po fatalnej bitwie, Rysalektos zawarł ryzykowny układ w zamian za pomoc - zgadzając się na pakt z Jahanem, Mieniącym się Wezyrem. Ostatnie słowa Głosu, wypowiedziane po tym, jak Rysalektos przetransportował sługusa wezyra na Helias z domu Sorcerer Kings, ponownie rozbrzmiały w głowie kapitana. "Jahan oczekuje, że zapewnisz mu siły godne towarzyszenia mu na morzu - okręty zdolne przenieść iskrę jego wielkiej wizji na nowe ziemie. Nie myl jego zaufania do ciebie z pobłażliwością; jeśli nie zapewnisz tego, co obiecałeś, zostaniesz zastąpiony. Twoje zadanie jest jasne, kapitanie. Odnieś sukces, a wezyr obsypie cię bogactwami przekraczającymi twoje wyobrażenia. Zawiedź, a poniesiesz konsekwencje". Rysalektos zaczął żałować umowy, którą zawarł w tych mistycznych, obcych krainach, ale teraz było już za późno na takie rozmyślania. Ognisty Jahan oczekiwał, że wróci z godnymi statkami, a kapitan musiał zdobyć fundusze, by spełnić to oczekiwanie bez względu na koszty.

The Jolly Satyr było miejscem, w którym lukratywne, choć pozbawione skrupułów transakcje przepływały swobodnie i otwarcie - pod warunkiem, że ktoś miał odpowiednie koneksje. Rysalektos, ze względu na swoje wieloletnie doświadczenie jako marynarz i łowca piratów, znał takich ludzi - i spodziewał się spotkać jednego z takich kontaktów właśnie tej nocy. Pomimo przepełnionego tłumu, który zapchał drewniane wnętrze tawerny, nigdzie nie było osoby, której szukał - więc Rysalektos czekał, popijając kwaśne czerwone wino. Theogoni pozostała pilnie u boku swojego kapitana, unosząc brew i obserwując sztywność mężczyzny z nutą rozbawienia.

"Nie mów mi, że się denerwujesz, kapitanie..." mruknął pierwszy oficer z suchym uśmiechem - wywołując lekceważące prychnięcie Rysalektosa i nic więcej.

Minęła mniej więcej godzina, gdy barman podszedł do duetu, stawiając przed kapitanem ciekawie wyglądający napój. Gdy Rysalektos rzucił okiem na złocistożółty płyn, wiedział, że to grog - napój wybierany przez tych, którzy dzielili prawdziwe pokrewieństwo z morzem. Podniósł kufel do ust i pociągnął potężny łyk, pozwalając mieszance mocnego alkoholu, limonki i cukru spłynąć kaskadą do gardła. "Gdzie? - zapytał, wbijając wzrok w barmana. "Druga kabina z tyłu - odpowiedział mężczyzna, zwracając uwagę na pozostałych klientów. Rysalektos wstał i ruszył w kierunku wspomnianej kabiny, jego buty przyklejały się do zalanych alkoholem - i innymi płynami - desek podłogowych przy każdym zwinnym kroku. Theogoni próbowała podążyć za nim, ale kapitan zatrzymał jej ruch otwartą dłonią. "Najlepiej zrobię to sam - stwierdził Rysalektos, dostrzegając zmarszczone brwi swojej pierwszej towarzyszki, gdy ruszył przed siebie bez niej.

Przed kabiną stał Minotaur; stwór był tak gruby, że przyćmiewał nawet innych przedstawicieli swojego gatunku. Patrząc z góry na stojącego przed nim ludzkiego kapitana, ochroniarz Breda syknął z zamiarem - rozpylając wilgotne krople w kierunku Rysalektosa i odsuwając się na bok. Za brutalem, siedzącym przy stoisku, stała postać odziana w oliwkowozielony płaszcz z kapturem. Rysalektos bez pytania dołączył do zasłoniętej osoby, siadając i czekając z niecierpliwością. Zamaskowana osoba odsunęła kaptur, odsłaniając oblicze kobiety: jej kruczoczarne włosy lśniły od oliwy, a gliniasta cera była poznaczona kilkoma skomplikowanymi bliznami.

"Spóźniłeś się - mruknął Rysalektos.

"Musiałam się upewnić, że jesteś sam i nikt cię nie śledzi - stwierdziła żartobliwie Helektra, uśmiechając się szczerbatym uśmiechem. "Poza nią, to znaczy - kontynuowała kobieta, unosząc jeden palec i wskazując na majaczącą w oddali postać Theogoni.

"Od kiedy jestem uważany za niegodnego zaufania?"

"Nie bierz tego do siebie, kochanie. Czasy się zmieniają. Ludzie się zmieniają. Każda kolejna interakcja musi opierać się na nowym zaufaniu - taka jest natura takich transakcji. A teraz powiedz mi, czego potrzebujesz?".

"Potrzebuję kontraktu. Takiego, który będzie szybki i dobrze płatny - potrzebuję szybko pieniędzy w mojej kasie".

"Och! Spójrz tylko, jak się spieszysz... Mogę zapytać, skąd ten nagły pośpiech finansowy? To do ciebie niepodobne..."

"Nie, nie możesz".

Kobieta roześmiała się. "Daj spokój, Rysalektosie. Od kiedy jestem uważana za niegodną zaufania?" - powiedziała żartobliwym tonem, w którym pobrzmiewał ostry sarkazm.

"Możesz mi coś zaoferować czy nie?" naciskał kapitan z nutą irytacji w swoim tonie.

"Cierpliwości, kochanie. Mam na myśli właśnie ten kontrakt... a właściwie dwa!"

"Kontynuuj..."

"Nasz najdroższy Aigin, Rysalektos, jest mały, ale zabiega o niego wiele wielkich mocarstw. Jak dotąd, Themicles - bohater, który stał się tyranem - z odległego Laurionu przyciągnął lojalność Aigin. Niemniej jednak sojusze dyplomatyczne są zmienne, a inni starają się zdobyć wpływy w tym wyspiarskim państwie..."

"Przejdź do rzeczy".

"Widzę, że tępy jak zawsze. Bardzo dobrze... Jeden kontrakt pochodzi z Laurion, a drugi z sąsiedniego miasta Eubron. Oba chcą zatrudnić kogoś - nieoficjalnie - do sabotażu pobliskiej stoczni wojskowej w Aigin. Laurion chciałby zrzucić winę za akt agresji na ekstremistów z Eubronu i zmusić Aigin do pełnej wasalizacji. Eubron chciałby sprawić, by Laurion wydawał się słaby i niezdolny do ochrony swojego sojusznika z tak dużej odległości - popychając Aigin do sprzymierzenia się z nimi. Ten sam złośliwy plan - inny podstępny dobroczyńca. Rozumiesz?"

"Który z nich płaci najlepiej?"

"Mogę zapewnić równe wynagrodzenie od obu stron - nie wspominając o dziwnym okręcie wojennym lub dwóch, które są zadokowane w docelowym porcie, które możesz wziąć jako własne. Oczywiście będę pobierać dwadzieścia procent od wszystkich zarobków z dodatkowym przyjaznym rabatem - wyglądasz, jakbyś potrzebował rabatu". Kobieta zrobiła pauzę. "Możesz wybrać tylko jeden kontrakt, Rysalektos, i zapewniam cię, że odrzucona strona nie będzie zadowolona. Który to będzie: Eubron czy Laurion?

W głowie Rysalektosa zawrzało - obie umowy były niebezpieczne i gwarantowały, że w przyszłości stanie się wrogiem całego państwa-miasta. Gniew Eubrona był potencjalnie najbliższy, ale Themicles był znany z bezwzględności i surowości wobec tych, których uważał za wrogów. Ostatecznie musiał przyjąć jeden z układów. Obiecał wezyrowi sprawne statki i zahartowanych marynarzy, którzy mieli im towarzyszyć; monety z takiego kontraktu mogły zostać wykorzystane do naprawy jego ukochanego statku. Istio i wyczarterować inne statki, aby podążały za nim w jego ostatecznej misji.

"Przeklęta Szara Plaga", pomyślał. "Przeklinam ciebie i tę przeklętą burzę. Przeklinam ciebie i te przeklęte ziemie, które w niej stoją..." kontynuował swoje myśli, zanim rozchylił usta, by ogłosić swoją decyzję.

KTÓRY Z DWÓCH KONTRAKTÓW WYBIERZE RYSALEKTOS:

Wybór

• Kontrakt Lauriona.
• Kontrakt Eubrona.

Rozdział 3

Misja poszła gładko - zbyt gładko - i to zdenerwowało Rysalektosa. Zaatakowali dok zgodnie z instrukcjami Lauriona, zakładając akcesoria związane z Eubronem i odgrywając rolę zagorzałych ekstremistów. Nieliczni strażnicy stacjonujący w bazie w noc ataku zostali łatwo pokonani; dość dogodnie, oddział marynarki wojennej Laurionu, który miał chronić dok wojskowy, był zajęty - całkiem szczęśliwie. Na odsłoniętych ścianach i powierzchniach wymalowano różne obelgi i symbole - ukazując szereg kreatywnych przekleństw wymierzonych w Aigin, Laurion, Themicles i, co ciekawe, konia Themicles. Ta ostatnia część była pomysłem Theogoni - tyran Laurionu był bardzo dumny ze swojego konia, Atrotosa, co zrodziło kilka dość kreatywnych plotek ze strony jego wrogów. Ogólnie rzecz biorąc, misja zakończyła się sukcesem: najazd został uznany za wyraźny akt wrogości ze strony Eubronu, co doprowadziło do większego dyplomatycznego rozdźwięku między Aigin a jego sąsiadem, jednocześnie popychając pomniejsze państwo-miasto dalej w objęcia Laurionu - a Rysalektosowi udało się odzyskać dwa dodatkowe statki za wszystkie swoje kłopoty. Pierwszym z nich był wojskowy statek transportowy: powolny, dobrze chroniony i zdolny do przewożenia dużej ilości żołnierzy i zaopatrzenia. Drugim był wspaniały okręt wojenny - Salamos - który był wolniejszy od ukochanego kapitana Istio, ale w zamian oferował zwiększone możliwości ofensywne.

Po wypełnieniu umowy Rysalektos i jego trzy statki uciekli na południe od Aigin, ukrywając się w ukrytej zatoczce i czekając na nadejście zapłaty. Helektra, kontrakt Rysalektosa, potrzebowała kilku dni, aby się pojawić, zmuszając kapitana do duszenia się we własnym niepokoju podczas oczekiwania. W końcu pojawiła się dzisiaj, gdy słońce zaczynało zachodzić, dając mężczyźnie należną zapłatę; odeszła równie pospiesznie, jak przybyła. Mając pod ręką swoją monetę, Rysalektos był zdecydowany wypłynąć z samego rana, chcąc zostawić Aigin za sobą i rozpocząć pracę nad układem z Jahanem, Lśniącym Wezyrem. Wszystkie trzy okręty Rysalektosa były bardzo słabo obsadzone, ponieważ musiał on rozdzielić pierwotną załogę Istio i ledwo były w stanie żeglować po otwartym morzu; starcia militarne nie wchodziły w rachubę z tak okrojoną załogą, co czyniło je podatnymi na ataki.

Gdy zapadła ciemna noc, Rysalektos pogrążył się w niespokojnym śnie - choć był zaskoczony i wdzięczny, że w ogóle udało mu się zasnąć. Był tak zmęczony i odpłynął w krainę snów, że nie zauważył skradającej się postaci, która weszła do jego kwatery, budząc się dopiero, gdy poczuł zimny dotyk zaostrzonej stali przyciskającej się do jego gardła. Zniewieściały satyr wpatrywał się w śpiącego kapitana, pieszcząc gardło Rysalektosa ozdobnym sztyletem. "Eubron przesyła pozdrowienia..."

Kilka minut, które minęły po przeszywających słowach zabójcy, wydawało się Rysalektosowi godzinami - miał bowiem walczyć o życie.

Gdy Satyr chciał poderżnąć gardło kapitanowi, do pokoju wtargnęła Theogoni, pędząc w stronę zabójcy z przerażającym rykiem; odwróciło to uwagę intruza na ułamek sekundy, dając Rysalektosowi wystarczająco dużo czasu, by zepchnąć z siebie Satyra - choć sztylet przekoziołkował, pozostawiając głęboką ranę na policzku mężczyzny i wyślizgując się z uścisku zabójcy. Theogoni przystąpiła do uderzenia Satyra ramieniem, tylko po to, by zostać odesłaną kopnięciem kopyta przez intruza, co spowodowało, że przewróciła się w kierunku krawędzi pokoju i wylądowała na plecach. Na nogach, ale wciąż wyraźnie zdezorientowany, Rysalektos wymierzył cios w głowę intruza, wyrzucając nieskoordynowaną pięść, która została łatwo złapana przez zabójcę. Chwyciwszy mocno nadgarstek kapitana, Satyr wsunął drugą rękę pod pachę mężczyzny i obrócił całe ciało, przerzucając Rysalektosa przez ramię, podkurczając kolana i zginając biodra.

Wzrok Rysalektosa zamigotał, gdy został rzucony, lądując na plecach i uderzając kością ogonową o drewnianą podłogę. Ból przeszył jego kręgosłup i na chwilę obezwładnił kapitana, wprawiając go w bulgoczące drgawki. Gdy Theogoni próbowała wstać, Satyr rzucił się w jej stronę, zmuszając kobietę do upadku i chwytając ją za ramię, gdy wylądował blisko jej klatki piersiowej. Z zabójczą szybkością zabójca przygniótł głowę pierwszej towarzyszki jedną nogą, odrzucając ją do tyłu i ciągnąc za ramię Theogoni, próbując je złamać - choć kobieta starała się odeprzeć atak, zaciskając obie dłonie razem, blokując palce. Rysalektos widząc, co się dzieje, podczołgał się do łóżka i wstał pomimo ostrych wstrząsów bólu, które przeszywały jego ciało. Wstając, zauważył błysk sztyletu zabójczyni, który wsunął się pod jego łóżko. Z adrenalinową szybkością chwycił broń i skoczył w kierunku Satyra, wbijając ostrze w czaszkę napastnika z satysfakcjonującym chrupnięciem.

Kapitan i jego pierwszy oficer powoli wstali, jęcząc i przeklinając. Theogoni wpatrywała się w wiotkie ciało Satyra i splunęła na nie, chwytając się za zraniony łokieć z widoczną złością. Rysalektos spojrzał na kobietę z dezaprobatą, pocierając obolałe plecy, zanim się odezwał. "Dziękuję. Uratowałaś mi życie. Jesteś ranna? Złamałaś coś?

Theogoni skinął głową, uśmiechając się chytrze. "Nie pierwszy raz uratowałem ci skórę, kapitanie. I na pewno nie będzie ostatni. Ja stoję w miejscu, a ty? Wyglądasz jak cholerny bałagan..."

"Przeżyję - choć nikt z nas nie będzie miał tego luksusu, jeśli pozostaniemy tu zadokowani dłużej. Nasza pozycja jest zagrożona. Skąd wiedziałeś, że nadchodzi zabójca?

"Twój strażnik miał się do mnie zgłosić, ale nigdy tego nie zrobił. Znalazłem go z poderżniętym gardłem przed twoim pokojem".

"Był dobrym człowiekiem, przykro mi to słyszeć. Czy ktoś jeszcze nie żyje?"

"Twoje przypuszczenia są równie dobre jak moje. Ten kopytny drań był prawdziwym zabójcą..."

"Będziemy musieli to sprawdzić później. Obudź resztę załogi, zbierz zapasy z plaży i przygotuj statki. Musimy odlecieć jak najszybciej!"

"Tak jest, kapitanie!"

Gdy statki były gotowe do wypłynięcia, świt zaczął pełzać po niebie, malując ciemne niebo słabymi lazurowymi smugami. Gdy tylko jego okręty opuściły zatoczkę, Rysalektos dostrzegł na horyzoncie sylwetki dwóch dodatkowych statków - okrętów wojennych klasy wojskowej, gotowych do zniszczenia ciężkiej pracy kapitana poprzez zaciekły atak morski. Po oznaczeniach na ich żaglach Rysalektos poznał, że pochodzą z Eubronu; wiedział też, że pod żadnym pozorem nie może wygrać tej walki. Trzech ludzi zostało uznanych za martwych z powodu zabójcy, a jego załoga była niebezpiecznie rozproszona między trzema statkami; jeśli siły Eubrona ich dosięgną, będą jak martwi. Jedynym rozwiązaniem - jedyną ucieczką, jaką kapitan mógł wymyślić - było poświęcenie albo Istio lub Salamos. Statek transportowy był potrzebny do misji Jahana, ponieważ wezyr chciał przewieźć żołnierzy i materiały do swojej nowej osady, a nie był wystarczająco potężny, aby odpowiednio odwrócić uwagę ich prześladowców.

Opierając się o Istio's poręcz, Rysalektos zobaczył Salamos Teogoni, która teraz dowodziła splądrowanym okrętem wojennym, krzyknęła do jego kapitana - jej głos był słyszalny na spokojnym morzu.

"Kapitanie! To kwestia czasu, zanim do nas dotrą! Mają wyciągnięte wiosła, a transport nas spowalnia!"

"Wiem!"

"Nie możemy wygrać tej walki! Mamy za mało ludzi!"

"Wiem!"

"Jeden z naszych statków będzie musiał ponieść klęskę, kapitanie! Albo mój, albo twój - jeden z nas będzie musiał pozostać na pokładzie, aby upewnić się, że odwrócenie uwagi potrwa wystarczająco długo! Transportowiec nie jest w stanie wykonać takiego manewru! Który to będzie?!"

Rysalektos poczuł, jak słowa ściskają go za gardło; napotkał spojrzenie Theogoni z daleka i wpatrywał się głęboko w duszę kobiety. Tak więc postanowiono, że jeden z nich dziś umrze, a drugi przeżyje, by zebrać nagrody za nadchodzącą misję. Kapitan poczuł, jak serce drży mu w piersi: jego pierwsza oficer była czasami opiniotwórcza i uparta, ale przez lata dbał o nią jak o siostrę. Gdyby nie Theogoni, Rysalektos umarłby już dawno temu. W końcu jego pokryte solą usta rozchyliły się, gdy wydał przerażające polecenie...

KTÓRY Z DWÓCH STATKÓW ZAATAKUJE SIŁY EUBRONA I POZWOLI POZOSTAŁYM UCIEC?

Wybór

• ISTIO ZAATAKUJE PRZEŚLADOWCÓW, ZABIJAJĄC RYSALEKTOSA
• SALAMOS ZAATAKUJĄ PRZEŚLADOWCÓW, ZABIJAJĄC THEOGONI

Rozdział 4

"Kapitanie - upierał się młody mężczyzna. "Kapitan Theogoni!"

Kobieta spięła się na dźwięk tych słów, przygryzając wargę, aż pociekła jej krew. Śmierć Rysalektosa była wciąż świeża w jej pamięci: jej kapitan, jej przyjaciel i brat w obliczu przeciwności losu, zginął tak, jak żył - na swoich warunkach. IstioUszkodzony okręt, ze szczątkową załogą, popłynął na pewną śmierć, ścierając się z potężnymi siłami wrogich prześladowców Eubrona, aby Theogoni i reszta mogli uciec. Kobieta, była pierwsza oficer kapitana Rysalektosa, przejęła teraz dowodzenie; była teraz kapitanem, co było dla niej trudne do przełknięcia.

Stękając, Theogoni podniósł wzrok i spojrzał na mężczyznę, który wzywał jego kapitana. "Przestań piszczeć! Nie jestem cholernie głuchy..."

Młody mężczyzna zamrugał z wyraźnym zakłopotaniem i oczyścił gardło, zanim ponownie się odezwał. "Wybacz mi, kapitanie. Ale po prostu siedziałeś tam; oszołomiony i opadnięty na stół jak zbyt wiele wodorostów podczas odpływu. Myślałem, że śpi pan z otwartymi oczami...

"Chłopcze - przerwał Teogoni - Uderzę cię i będzie bolało. Powiedz mi teraz, dlaczego mi przeszkadzasz, bez twoich idiotycznych rozważań, a może jeszcze zmienię zdanie. Kobieta uśmiechnęła się szczerbatym uśmiechem, łamiąc sobie knykcie w niedbały sposób.

Przełyk mężczyzny rozbrzmiał odgłosem niespokojnego przełykania; jego strach na myśl o tym, że zostanie zmiażdżony przez swojego kapitana, został dodatkowo podkreślony przez trzask w jego głosie. "Kandydaci na stanowisko pierwszego oficera czekają przed pańską kwaterą, kapitanie! Mam ich wpuścić?"

Umysł Theogoni na chwilę znów się wycofał, rozważając znaczenie wyboru, który wkrótce miał się przed nią pojawić. Po śmierci Rysalektosa jej dwa pozostałe okręty popłynęły do Leutrii, szukając bezpiecznego portu, w którym mogłyby kupić zapasy i uzupełnić siły. Leutria zasłynęła z ogromnych możliwości przemysłowych i imponującej produkcji wielu warsztatów i stoczni; zawsze starając się prześcignąć nawet Rhodeę pod względem produktywności, populistyczne państwo-miasto stało się równie niesławne z powodu wątpliwej jakości swoich produktów, choć niskie ceny złagodziły wszelkie związane z tym niechęci i skłonności do wątpliwych praktyk przemysłowych. Tutaj, pośród wypełnionych smogiem ulic Leutrii, Theogoni pragnęła znaleźć odważnych ludzi, którzy dołączyliby do jej załogi, dodatkowe statki pod jej dowództwem i - co najważniejsze - pierwszego oficera, który wsparłby ją w jej monumentalnej misji pod dowództwem Jahana, Migotliwego Wezyra. Niektórzy mogliby kwestionować wybór Leutrii, jeśli chodzi o pozyskiwanie tak ważnych komponentów - ponieważ jakość nie była znana jako mocna strona miasta. Z drugiej strony, Theogoni uważał Leutrię za idealny wybór; swobodna natura państwa-miasta i lekceważenie surowych zasad i przepisów przyciągały dokładnie taki typ osoby, jaką Theogoni chciał zatrudnić - ze strategicznym lekceważeniem bezpieczeństwa osobistego i palącym głodem przygód. Dodatkowo, choć kapitan nie przyznałaby się do tego przed samą sobą, jej statki zatonęłyby, gdyby próbowały wypłynąć poza Leutrię bez napraw i uzupełnienia zapasów.

"Kapitanie? - pisnął ponownie młody mężczyzna, a na jego czole pojawiły się kropelki potu.

"Bogowie!" zaszczekała Theogoni - wściekła na widok nieśmiałego marynarza przed nią. "Wpuść pierwszego i zejdź mi z oczu!"

Minęło kilka chwil i do pokoju weszła wysoka, muskularna kobieta. Jej włosy były potarganą grzywą blond loków, a oczy miały głęboki, lodowaty błękit. Z chrząknięciem wyciągnęła rękę i sięgnęła po dłoń Theogoni, potrząsając nią mocno i wykrzyknęła: "Erid the Terror, zaszczyt cię poznać!".

Theogoni puściła dłoń Erid po kilku mocnych uściskach, nie przerywając kontaktu wzrokowego, gdy mówiła. "Czytałam o tobie raporty, Eridzie - i to imponujące! Twój ojciec pochodził z Taurii, a twoja matka jest Nordką; pośród tego wszystkiego zdecydowałaś się zostać... Jak byś to ujęła własnymi słowami?

"Wolny agent. Szeregowiec. Najemnik. Pirat. Łowca piratów. Jeśli moneta mówi wystarczająco mocno, tytuł nie ma dla mnie znaczenia, kapitanie!".

"Nie jestem jeszcze twoim kapitanem, Erid. To od ciebie zależy, czy stanie się to rzeczywistością. Powiedz mi. Dlaczego powinienem wybrać cię na pierwszego oficera? Chcę usłyszeć twoje własne uzasadnienie - przejrzałem wystarczająco dużo raportów i relacji z drugiej ręki, by wiedzieć, że jesteś niezwykle zdolnym marynarzem...".

"Nie obchodzi mnie, czy umrę".

"Pardon?"

"Ja i mój statek, TromosPrzeżyłem kilka bitew - i chciałbym stoczyć ich jeszcze więcej. Wiem, że twój były kapitan, Rysalektos, był wielkim człowiekiem, którego imię ma znaczenie na całym półwyspie. Wiem, że czeka cię niebezpieczna wyprawa - i zapewne wiele podobnych. Jeśli zginę pod twoim dowództwem, uczynię to z chwałą i honorem. Nie boję się śmierci - o ile zostanę po niej zapamiętany!".

"Bardzo dobrze - mruknął w zamyśleniu Theogoni, rozmawiając jeszcze przez chwilę z Erid, gdy omawiali kwestie praktyczne - takie jak wynagrodzenie i obowiązki - w przypadku, gdyby została wybrana na pierwszego oficera. Gdy dyskusja dobiegła końca, kapitan zawołała swojego przestraszonego asystenta, wzywając drugiego i ostatniego kandydata do pokoju.

Ol' One-Horn jęknął, gdy wszedł do pokoju, a jego noga skrzypiała przy każdym ciężkim kroku. Starszy Minotaur usiadł naprzeciwko Theogoni, a jego stołek skrzypiał w proteście. Kobieta i Rasa wpatrywali się w siebie w niezręcznej ciszy przez dłuższą chwilę - aż w końcu Theogoni odezwał się pierwszy z pewnym wahaniem.

"Dlaczego miałbym wybrać ciebie na mojego pierwszego towarzysza?"

"Znasz mnie?" mruknął Minotaur niemożliwie głębokim głosem, przechylając głowę w stronę swojego pozostałego rogu.

"Czy to żart? Jesteś Ol' One-Horn - legendą City States. Widziałeś sto bitew i zatopiłeś dwa razy tyle statków. Służyłeś pod jednymi z najznamienitszych kapitanów, jacy kiedykolwiek pływali po morzach; podróżowałeś na daleki zachód i dalej, i przeżyłeś, by o tym opowiedzieć. Jesteś legendą!" Theogoni przerwała na chwilę, marszcząc brwi z równą dozą podekscytowania i podejrzliwości. "Co rodzi pytanie... Dlaczego sam nie zostaniesz kapitanem lub po prostu nie przejdziesz na emeryturę? Z tego co wiem, zasłużyłeś sobie na jedno i drugie!"

"Czy wiesz, jak się zestarzałem?"

"Nie nadążam..."

"Widzisz, stanowisko kapitana jest niebezpieczne. Ryzykowne. Kiedy przegrywasz bitwę, kapitan jako pierwszy zostaje uwięziony i stracony. Kiedy nieuchronnie dochodzi do buntu, to właśnie kapitan jest wyrzucany za burtę...". One-Horn zrobił krótką pauzę, wydychając powietrze, po czym kontynuował. "Widzisz. Kiedy trzeba coś poświęcić, kapitan zawsze ponosi ofiarę. Kapitanowie są istotami krótkotrwałymi, a ja zamierzam żyć wiecznie!".

"Nie zamierzam umierać w najbliższym czasie!"

"Och, ale w końcu to zrobisz; taki jest los wszystkich wielkich kapitanów, a ja widzę w tobie zadatki na wielkość! Ze mną upewnię się, że twoje panowanie jako przywódcy będzie pomyślne i godne zapamiętania. Nie mogę powiedzieć tego samego o lodowatej młodej krwi, z którą rozmawiałeś wcześniej; ona sama ma aspiracje kapitańskie i zdradzi cię, jeśli nadejdzie czas. Ja i mój statek, Kerasbędzie ci służył lepiej niż jakikolwiek inny!"

Gdy Minotaur odszedł po kilku słowach - omawiając sprawy praktyczne - Theogoni opuściła swoją kwaterę i wyszła z karczmy, która gościła ją i jej załogę. W czasie jej pobytu tutaj zatrudnili kilka dobrych dusz, a wybór pierwszego oficera miał kluczowe znaczenie dla utrzymania porządku w jej nowej załodze; nie wspominając już o tym, że dodatkowy okręt wojenny byłby wielkim dobrodziejstwem dla nadchodzącej misji. Gdy jej umysł rozważał zawiłości każdej z opcji, skierowała się do doku, w którym znajdowały się jej dwa istniejące statki.

Na miejscu, otoczona pracowitymi robotnikami i brzękiem młotów i innych tego typu narzędzi, Theogoni została powitana przez Menelosa - mistrza stoczni i przyjaciela zmarłego Rysalektosa. Starszy mężczyzna, opierając się ciężko na lasce, chwycił Theogoni za ramię i poprowadził ją przez pomieszczenia, mówiąc cicho. "Moi ludzie powiedzieli mi, że rozważasz zakup kilku z moich statków; prostych, ale mogących wytrzymać kilka podróży...

"Tak, ale nadal potrzebuję statku, by zastąpić Istio!"

Mężczyzna zaśmiał się, klepiąc Theogoniego po głowie z uśmiechem. "Dziecko. Takie statki buduje się miesiącami, a niektóre nawet latami! Mówiłem ci, że nie mam takich statków na sprzedaż - nie w terminie, którego potrzebujesz..."

"Kłamiesz, starcze. Znam cię - Rysalektos nauczył mnie twoich sztuczek. Ukrywasz coś przede mną!"

Uśmiech Menelosa zniknął, zastąpiony zmarszczonym czołem. "Wystawiasz mnie na próbę, drogi Theogoni. Ale niestety jest coś, co mogę ci pokazać". Starzec zaprowadził kapitana do zamkniętego magazynu i odsunął wielką płócienną zasłonę, ukazując statek - elegancki i elegancki, podobnie jak upadły Istio. Drewno statku miało głęboki, popielaty kolor, który zaniepokoił Theogoniego - jakby statek został zwęglony przez ogień, choć nie było widocznych uszkodzeń, które by na to wskazywały.

"Co to jest?" odezwała się kobieta. "To jest piękne..."

"Mam go w swoim ekwipunku odkąd pamiętam... Statek - a przynajmniej tak mi powiedziano, gdy do mnie dotarł - został zbudowany w Milios, zanim wielki pożar zniszczył miasto. Niektórzy - nie, wielu - twierdzi, że statek jest przeklęty, a ja nigdy nie byłem w stanie go sprzedać..."

"Wezmę to. Ile?"

"Dziecko..."

"Powiedziałem, że go wezmę! A teraz przestań jojczyć i powiedz mi, ile za to chcesz!".

"Nic - mruknął Menelos, a jego ducha ogarnęła porażka. "Odmawiam przyjęcia monety za jakiekolwiek nieszczęście, które cię spotka. Twoja odmowa zważania na moje ostrzeżenia jest wystarczającą zapłatą; miejmy nadzieję, że to wszystko, czego zażąda od ciebie ten przeklęty statek!

"Czy ma jakąś nazwę?" zapytał Theogoni, pieszcząc gładki kadłub statku.

"Brak. Mogę wygrawerować jeden, jeśli chcesz..."

"Rysalektos. Nazwę go Rysalektos..."

W miarę jak dzień ustępował miejsca nocy, Theogoni była atakowana przez niespokojne myśli, bezskutecznie czekając na sen. Miała nowe statki, nowe ciała jako część swojej załogi, ale wybór pierwszego oficera wciąż jej umykał. Którego z nich wybierze? Dziką młodą krew, która nie ma nic do stracenia? Czy też ostrożną i podstarzałą legendę, która nie ma dalszych ambicji?

KTÓREGO Z DWÓCH KANDYDATÓW TEOGONI WYBIERZE NA SWOJEGO PIERWSZEGO TOWARZYSZA?

Wybór

• THEOGONI WYBIERZE ERID I JEJ STATEK TROMOS.
• THEOGONI WYBIERZE OL' ONE-HORN I JEGO STATEK KERAS.

Rozdział 5

Theogoni wpatrywała się w rozświetlone księżycem morze, opierając się o balustradę swojego statku Rysalektos i pieszcząc drewno z ludzką troską. Minęło sporo czasu, odkąd opuścili Leutrię z odnowioną załogą, Ol' One-Hornem jako nowym pierwszym oficerem i flotą składającą się w sumie z sześciu statków: okrętów wojennych Rysalektos, Salamosoraz Keras i trzy wojskowe statki transportowe - dwa z nich zostały zakupione od kapitana Menelosa. Po zdobyciu tak solidnych sił Theogoni opuściła miasto Leutria z największym pośpiechem i udała się na ziemie Sorcerer Kings; odpowiedzialność za kontrakt jej zmarłego kapitana spoczęła teraz na jej barkach i była jej brzemieniem do udźwignięcia - nie miała innego wyboru, jak tylko dopilnować tego, obawiając się reakcji Jahana, gdyby zdecydowała się porzucić swoje obowiązki.

Instrukcje przekazane Theogoni były jasne: miała udać się do czarodziejskiego domu wezyra, skąd miała towarzyszyć siłom Jahana do Helias, gdzie mieli odbić jego ulubionego lokaja, a następnie do nieujawnionego miejsca, które miało posłużyć za podstawę jakiejś osady. Pierwsza część jej misji zakończyła się sukcesem: Theogoni, z pomocą szczegółowych map i dostarczonego magicznego kompasu, podążyła śladami Rysalektosa i dotarła do mistycznych krain, w których przebywał Jahan. Tam, w cieniu odległego, dudniącego wulkanu, spotkała siły wezyra w odosobnionej zatoczce - nie znajdując żadnych oznak cywilizacji poza tłumem Jahana. Na trzy statki transportowe załadowano skrzynie z dziwnymi, magicznymi symbolami - wraz z liczną służbą i uzbrojonymi żołnierzami. Dusze stłoczone na statkach Theogoni mogłyby same w sobie uchodzić za małą armię, jednak kapitan podejrzewała, że większość sił wezyra spoczywa na jego własnych okrętach.

Przypominające pływające fortece okręty Jahana przewyższały swoimi rozmiarami te należące do ich najemnych towarzyszy. Teogoni uważała je za prymitywne i pozbawione wyrafinowania prawdziwej żeglugi: choć nie można było zaprzeczyć ich onieśmielającej prezencji, ich nadmierna postura pozbawiała je elastyczności i szybkości, które Teogoni tak bardzo ceniła w swoich statkach. "Drewniane grobowce" to pierwsza myśl kapitan, gdy po raz pierwszy zobaczyła oba statki; to zdanie było jeszcze bardziej prawdziwe w przypadku osobistego statku Jahana, który był ozdobiony ozdobnymi rzeźbami i wieloma detalami z metali szlachetnych. Od miejsca spotkania połączona flota udała się w kierunku miasta Helias, ani razu nie zatrzymując się w innym porcie lub osadzie. Podczas podróży do i z domu Sorcerer Kings, Theogoni widział w oddali niewyraźne zarysy niektórych miast - ich kształty były bardziej wyraźne w nocy, oświetlone zarówno światłem pochodni, jak i innymi, mniej naturalnymi formami blasku. Kapitan nigdy nie odważył się zbliżyć do żadnego z nich: Jahan zabronił wszelkich interakcji ze swoim ludem poza sobą i swoimi siłami, twierdząc, że mieszkańcy jego ojczyzny gardzą cudzoziemcami ponad wszystko. To Jahan zaoferował Rysalektosowi i jego załodze schronienie po katastrofalnej przegranej kapitana z Szarą Plagą, chroniąc ich przed śmiercią spowodowaną sztormem i oferując odchodzącemu kapitanowi szansę na odkupienie dzięki kontraktowi wezyra.

Theogoni nie miała powodu, by nie ufać Jahanowi, ale i tak była podejrzliwa co do intencji wezyra. Odkąd połączyli swoje siły, ani ona, ani jej załoga nie widzieli na oczy swojego patrona; o jego obecności świadczył jedynie ogromny palankin, który załadowano na jego okręt flagowy, gdy Theogoni po raz pierwszy napotkała siły Jahana. Rysalektos, gdy był wśród żywych, niewiele mówił o swoim czarodziejskim dobroczyńcy, co jeszcze bardziej podsycało podejrzenia jego następcy. Kim dokładnie był ten wezyr? Czy Theogoni mogła ufać osobie, której nigdy nie widziała na oczy? Dopóki nie dotarli do Helias, a zrobili to właśnie dzisiaj, kapitan kontaktował się tylko z sługusami, którzy wyrażali wolę swojego pana - wyglądało na to, że Jahan w ogóle nie miał zamiaru ujawniać się Theogoni.

Ten brak jasności pogłębił się jeszcze bardziej, gdy Głos dołączył do swojego pana na jego okręcie flagowym - robiąc to, gdy tylko dotarli do portu Helias - przynosząc ze sobą skromną grupę zwolenników oraz bibliotekę dokumentów i zapakowanych zwojów. Arcyłotr, jak lubił go nazywać Theogoni, rozmawiał z kapitan tylko przez chwilę, zapewniając ją, że ma wszystkie niezbędne informacje potrzebne do wypełnienia jej obowiązków. "Nie obciążaj swojego umysłu skomplikowanymi sprawami poza swoim stanowiskiem, kapitanie..." wyjaśnił Głos. "Jutro wyruszamy na równiny Allerian. Masz nam towarzyszyć do samego wierzchołka Rogu Thrapsalonu. Rób to sumiennie, a zostaniesz sowicie wynagrodzony za swoje usługi!".

"Jesteś zaniepokojony - mruknął Ol' One-Horn, jego noga szorowała po pokładzie, gdy zbliżał się do Theogoni.

"Wciąż jesteś na statku... Nie masz ochoty tej nocy skorzystać z wielu przyjemności Heliasa? To może być jedyny cywilizowany port, do którego zawiniemy przez dłuższy czas" - odpowiedziała Theogoni, a jej myśli powróciły do teraźniejszości.

"Rozkosze Helias pozostawię tym, którzy są młodzi, energiczni i wytrzymali. Co cię trapi, kapitanie? Jeśli te ostatnie tygodnie na morzu czegoś mnie nauczyły, to tego, że twój proces myślowy ma tendencję do wywoływania kłopotów...".

"Nazywasz swojego kapitana wichrzycielem; niezły z ciebie pierwszy oficer..." wykrzyknęła Theogoni z chytrym uśmiechem, przybierając pozę powagi, gdy odwróciła się, by napotkać surowe oblicze Minotaura. "Nie ufam Jahanowi, Jednorożcu. To cholerne widmo nie pojawiło się ani razu, by do nas przemówić, a ja mam już serdecznie dość łysogłowych sługusów, których wysyła, by nami kierowali. Uczciwy człowiek nie boi się pokazać swojej twarzy, a ja zaczynam wątpić, czy wezyr jest w ogóle człowiekiem!".

"A co zamierzasz zrobić, aby zaspokoić swoje podejrzenia?"

"Myślałem o umieszczeniu szpiega na pokładzie okrętu flagowego drania. Irina jest młoda, ale jest z grupą od dziecka. Została wychowana na akrobatkę, zanim ją przygarnęliśmy; może wślizgnąć się na ich statek i wcisnąć się gdzieś, gdzie nikt jej nie zauważy".

"A co jeśli ją znajdą?"

"Nie zrobią tego. Irina jest zwinna jak mysz polna. Ubierzemy ją w strój służki wezyra i wyślemy z jutrzejszymi zapasami, zanim opuścimy port; niczego nie będą podejrzewać!".

Ol' One-Horn nic nie powiedział; po prostu wpatrywał się w Theogoni, a jego spojrzenie wyrażało niemal dziadkową troskę.

"Nie mogę pozostać zaślepiony, Jednorożcu. Jahan może knuć różne przebiegłe plany tuż pod naszym nosem... Muszę zrozumieć prawdziwą naturę tego, z czym mamy do czynienia!".

Ol' One-Horn odetchnął, a włoski wystające z jego nozdrzy zakołysały się niczym letnia pszenica. "Nie mogę panu powiedzieć, co robić, kapitanie", przyznał pierwszy oficer, "ale proszę wziąć pod uwagę to ostrzeżenie: nic dobrego nie wyniknie ze szturchania palcem gniazda śpiącej żmii...".

JAKIE DZIAŁANIA PODEJMIE THEOGONI?

Wybór

• TEOGONI WYSYŁA IRINĘ, BY SZPIEGOWAŁA WEZYRA.
• TEOGONI POWSTRZYMUJE SIĘ OD UMIESZCZENIA SZPIEGA NA POKŁADZIE OKRĘTU FLAGOWEGO WEZYRA.

Rozdział 6

Theogoni czuła, jak jej żołądek burczy i chlupocze, czując kwaśny posmak wymiocin, które podchodziły jej do gardła, ale nigdy nie uwalniały swojego ładunku; była zdenerwowana i nigdy wcześniej nie była tak niespokojna. Weszli do Rogu Thrapsalonu kilka księżyców temu, powoli pokonując oceaniczne przejście z uspokajającą prędkością. Okoliczne ziemie wydawały się puste, z tego co mogła zaobserwować z daleka, nie oferując żadnych większych oznak cywilizacji. "Dlaczego tu jesteśmy?" zastanawiała się po raz kolejny; ta myśl była ostoją jej umysłu w ostatnim czasie, ponieważ Theogoni nie zdołała poskładać żadnej logicznej spójności z jawnych machinacji Jahana. Zmierzali w kierunku pustkowia, z wystarczającą ilością zapasów i siły roboczej, by przyciągnąć uwagę większości City States, obcych królestw i nie tylko. Theogoni zaczęła gardzić ognistą iluminacją, która przychodziła wraz ze światową uwagą; to nagromadzona niesława doprowadziła do śmierci Rysalektosa i miała przeczucie, że wkrótce pojawi się więcej takiego katastrofalnego magnetyzmu. Niemniej jednak spodziewała się, że dziś pozna kilka odpowiedzi, ponieważ tajemniczy Jahan, tak zwany Migotliwy Wezyr, w końcu zdecydował się wezwać ją na swój okręt flagowy.

Z każdym nieśmiałym krokiem, kapitan była prowadzona dalej w głąb monolitycznych wnętrzności statku - czując, jak jej serce bije z rosnącego niepokoju. Nie miała pojęcia, czego się spodziewać; wnętrze statku było nieprzyzwoicie bogate, w znacznym stopniu przyćmiewając zewnętrzne dekoracje. Lampy wykonane z drogocennych stopów oświetlały hebanowe korytarze chorym, żółto-żółtym światłem - oświetlając niekończącą się gamę skomplikowanych rzeźb ściennych i szczegółowych fresków, które przedstawiały obrazy przepełnione wielkodusznością i dumą. Postać wezyra była obecna na większości ilustracji - Theogoni założyła, że powtarzającą się postacią był Jahan - przedstawiający mężczyznę na złotym tronie, otoczonego kłaniającymi się sługami i otoczonego aureolą żywego płomienia. W końcu Theogoni znalazła się przed dużą, dwurzędową bramą, siedząc w niezręcznej ciszy, czekając na audiencję u Dżahana. Poza obcymi sługami i strażnikami, którzy stali przed bramą, Theogoni zauważyła dwie dziwne postacie, wybierając parę odzianą w szaty państwa miejskiego. Mężczyzna miał na sobie szaty obszyte złotą lamówką, dzierżył duży, oprawiony zwój i emanował ogólną atmosferą autorytetu; kobieta, która wyglądała na znacznie starszą, była okryta prostszym ubraniem, niosąc ze sobą jedynie nieozdobioną laskę.

Gdy Theogoni zbliżyła się do swoich dwóch odległych rodaków, ci odwrócili się w jej stronę, pozdrawiając panią kapitan skoordynowanym uniesieniem podbródków. "Starszy przedstawiciel handlowy Argyros z szacownego rodu Mydas; miło mi... - wykrzyknął mężczyzna w ekstrawagancki sposób, gestykulując w stronę kobiety u swego boku delikatnym machnięciem ręki. "Obawiam się, że moja szanowna towarzyszka pozostanie bezimienna, gdyż nie chce się ujawnić ze względu na obowiązki służbowe. Jest to podyktowane nieugiętymi kaprysami biurokracji".

Bezimienna kobieta prychnęła na uwagę Argyrosa, stukając raz z irytacją swoją laską. "Jestem tu jako przedstawicielka Helias i jej Scholae. Moim obowiązkiem jest obserwowanie i raportowanie: nic więcej, nic mniej. Nic więcej nie musisz wiedzieć.

Theogoni zamrugała, gdy usłyszała tę zakłopotaną wymianę zdań i pochyliła głowę. "Theogoni. Kapitan i dowódca statków najemnych, które towarzyszą wezyrowi..."

Zanim padły kolejne słowa, dwuskrzydłowe wrota otworzyły się, wpuszczając do zatłoczonego korytarza ciepłe powietrze. Przygarbiony służący skinął na Argyrosa i urzędnika Scholae, by weszli do kwater wezyra, zatrzymując Theogoni, gdy ta próbowała podążyć za nimi. "Nie - wykrztusił mężczyzna. "Mistrz przyjmie cię po tym, jak skończy z tą dwójką - i drzwi zostały ponownie zablokowane. Kapitan czekała i czekała, tracąc poczucie czasu w trzewiach tego potwornego statku. Czekała kilka minut czy kilka godzin? Nie potrafiła powiedzieć. Serce waliło jej jak oszalałe, gdy pomieszczenie wokół niej pływało; żołądek burczał ponownie, wysyłając kwaśny posmak płynów żołądkowych do gardła i ust. Musiała zachować spokój - Rysalektos zachowałby spokój.

W końcu drzwi się otworzyły i heliański duet wyłonił się z pokoju, mijając w pośpiechu Theogoni. Zlany potem, Argyros mruknął "Powodzenia...", gdy odchodził w dziwnym pośpiechu. Wkrótce potem służący zawołał zdezorientowanego kapitana, przytrzymując otwarte drzwi i gestykulując w kierunku pokoju za nimi.

Początkowo Theogoni nie była w stanie rozeznać się w kwaterach Jahana; całe pomieszczenie zajmowała gęsta zasłona perfumowanego dymu, wydobywającego się z wielu ozdobnych kadzideł rozrzuconych po całej sali. Gdy szła naprzód, Theogoni wydawało się, że widzi kształty w dymie - eteryczne twarze wyłaniały się ze smogu, by chwilę później rozpłynąć się w bezkształtnych oparach. Czy miała przywidzenia? Theogoni zaczynała wierzyć, że zdenerwowanie zaczyna zakłócać jasność jej umysłu. Jeszcze kilka kroków i kobieta stanęła przed wielkim tronem, na którego pozłacanym szczycie siedział mężczyzna. Postać wezyra nie była w pełni widoczna, gdyż zasłaniały ją kłębiące się pióropusze dymu, które wiły się wokół niego niczym upiorne węże. U podstawy podwyższonego tronu stał Głos, najbardziej zaufany sługa Dżahana, wpatrujący się w Teogoniego z rękami skrzyżowanymi na wydatnym brzuchu. "Wielki Jahan wita cię z radością - wykrzyknął Głos, pochylając głowę i gestykulując w stronę swojego milczącego pana. "Jest bardzo zadowolony z twojej dotychczasowej służby i łaskawie postanowił zwiększyć twoją nagrodę! Każdy z dowodzonych przez ciebie ludzi otrzyma pięść złota jako dodatek do uzgodnionej zapłaty - wraz z obietnicą większego bogactwa, jeśli zdecydują się pozostać u boku wezyra.

Theogoni przeklęła pod nosem; chciała jak najszybciej opuścić służbę Jahana, ale większość jej załogi była nowa, a ich lojalność niesprawdzona - mogła narazić się na bunt, jeśli zdecyduje się odejść w obliczu takich nagród. "Jesteś bardzo łaskawy, wielki Jahanie..." odpowiedziała kapitan z wymuszonym ukłonem, wykonując kiepską robotę, by wyglądać na pełną szacunku. "Muszę jednak zapytać: jaki jest cel tej podróży? W jakim celu poświęciłem tylu ludzi? W jakim celu mój kapitan, Rysalektos, poświęcił swoje życie? Mówiąc, Theogoni próbowała zlokalizować twarz Jahana, z trudem rozpoznając cokolwiek poza zadymioną przegrodą.

Głos nie starał się ukryć swojego niezadowolenia, odrzucając pytanie jak brzęczącego owada. "Zostałeś poinformowany zgodnie z wymaganiami twojego stanowiska, kapitanie. Nie wystawiaj na próbę cierpliwości wielkiego Jahana swoimi uciążliwymi pytaniami. Więcej zostanie ujawnione, gdy nadejdzie na to czas".

"Ludzie zginęli! Mój kapitan zginął! ŻĄDAM WIEDZIEĆ DLACZEGO!" - ryknął Theogoni, robiąc zdecydowany krok naprzód i spoglądając w stronę wezyra. "Co za tchórzliwy przywódca chowa się za iluzjami i nie chce rozmawiać z podwładnymi? Przez miesiące moi ludzie i ja dążyliśmy do jakiegoś niewidzialnego celu. Zasługujemy na to, by wiedzieć...

"Dosyć! - głos Jahana zabrzmiał jak odległy grzmot. Kociołki wokół tronu zaryczały świetlistym ogniem, a liczne kadzielnice w sali wypluły iskry, gdy wezyr przemówił, zalewając pomieszczenie nienaturalnym ciepłem. Czarodziejski mistrz wyłonił się z otaczających go oparów, stanął wyprostowany i zbliżył się do kapitana długim, pewnym krokiem. Teraz w pełni widoczny, Theogoni po raz pierwszy ujrzał wezyra w pełnej krasie: delikatne, karmazynowe jedwabie okrywały jego potężną sylwetkę, a głowę wieńczył pokaźnych rozmiarów turban. Jego broda w kolorze głębokiej, atramentowej czerni, sięgająca do kostek, ozdobiona była błyszczącymi klejnotami i drobnymi złotymi łańcuchami - promieniowała blaskiem wykraczającym poza naturalne światło. Nozdrza Theogoni zalał gorzki smród spalonych włosów, a jej płuca z trudem radziły sobie z duszącym upałem.

"Pokój, kapitanie... - wykrztusił w końcu Wezyr, gestykulując w stronę kobiety, która przybrała teraz spokojną postawę. "Służyłaś mi dobrze - lepiej niż twój poprzedni kapitan kiedykolwiek by potrafił. Nie marnuj tak wspaniałej pracy przez bezsensowne przesłuchania. Za kilka godzin przybijemy do brzegu; przygotuj swoich ludzi, bo na horyzoncie czeka nowy rozdział. Kaszląc nadal, Theogoni wycofała się i wyszła z pokoju, ponownie tracąc z oczu postać Jahana pośród dymu. Kilka minut później była już na swoim statku, uspokajając nerwy i wydając rozkazy - zbliżał się koniec ich podróży.

Minęło kilka godzin, zanim statki dotarły do celu, docierając do końca wielkiego rogu oceanicznego i schodząc na ląd. Okolica była stosunkowo pusta, z wyjątkiem skromnego obozowiska, które leżało blisko brzegu; namioty tam były puste, ale centralne ognisko wciąż było gorące z migoczącymi żarami - drewniana wieża strażnicza, jedyna duża konstrukcja w obozie, była ozdobiona sztandarem przedstawiającym rogatą głowę byka.

Gdy strumień zaopatrzenia był wyładowywany na skalistą plażę, Jahan obserwował cały proces ze szczytu swojego palankinu, otoczony przez dwóch Helian i nieśmiałego kapitana Theogoniego. Gdy wszystko znalazło się na stałym lądzie, w tym skrzynie wypełnione materiałami budowlanymi, zwierzęta juczne i inne tego typu zapasy - a wszystko to w towarzystwie sporej liczby ciężko uzbrojonych żołnierzy i posłusznych służących - Jahan w końcu zszedł ze swojej grzędy. To, co nastąpiło potem, Theogoni z trudem pojmowała - bo nigdy w życiu nie była świadkiem czegoś tak podobnego do snu.

Wezyr zaczął tańczyć, kręcąc się w kółko i wyprzedzając towarzyszącego mu gospodarza. Gdy jego szaty trzepotały rytmicznie, wyłaniały się spod nich pomarańczowe płomienie, rozszerzając się na zewnątrz i formując humanoidalne kształty, które zdawały się naśladować derwiszowe wiry Jahana. Płonące widma oddzieliły się od swego pana, rozprzestrzeniając głodny ogień z każdym hipnotyzującym ruchem ich eterycznych ciał. Wkrótce powstał kontrolowany płomień, który zniszczył gęstą trawę, krzewy i skromne drzewa w okolicy - pochłaniając również opuszczoną placówkę. Gdy tylko zwęglony obwód został ustalony - tworząc duży, okrągły odcinek poczerniałej ziemi - Jahan przerwał swój występ, wspinając się na swój tron i zwracając się do swoich zwolenników.

"Zbyt długo byliśmy zamknięci w klatce!" - zagrzmiał Wezyr. "Zbyt długo byliśmy ślepi na świat - pozbawieni dziedzictwa, które jest naszym prawem! Koniec z tym! Dzięki mojej łasce - Jahanowi, Lśniącemu Wezyrowi Dworu Ognia - tłumy Sorcerer Kings ponownie stanęły na Alektrii! Dzięki tym prawom roszczę sobie prawo do tej ziemi; od teraz będzie ona na zawsze znana jako Taj'Khinjaha - Szczyt Odrodzenia!"  

Theogoni obserwowała cały spektakl w zimnej ciszy, a w jej głowie kołatała się jedna myśl.

"Bogowie, co ja zrobiłem..."