Powszechnym błędnym przekonaniem na temat Old Dominion jest wrażenie jednej cywilizacji, imperium, które było budowane powoli, ale z niemal usprawnionym biegiem historii. Pogląd ten nie jest pozbawiony wad. W miarę jak Hazlia zmieniał się i zmieniało się jego rozumienie zarówno siebie, jak i świata, dogmaty teokracji zmieniały się wraz z nim, podobnie jak oblicze jego imperium. Podobnie jak każde inne długotrwałe państwo, Old Dominion przechodziło przez różne etapy i musiało stawić czoła różnym wyzwaniom, zarówno wewnętrznym, jak i zewnętrznym, i przetrwać próby czasu. W rzeczywistości termin Domini DominiumDominium Pana, które miało przyćmić wieloaspektową historię imperium, zostało wymyślone znacznie później, gdy Dominium prawie wyryło swoje ostateczne granice na mapie kontynentu, zaledwie kilkaset lat przed jego upadkiem. Za tę ostateczną i katalityczną zmianę odpowiedzialny był przede wszystkim jeden człowiek: Apostata Caelesor.

Clavthios Primus Julianus był członkiem plemienia Primari, które twierdziło, że jest potomkami Pierwszego Plemienia, i bratankiem Constantiusa Primusa, jednego z najbardziej znanych Caelesorów tamtego okresu. Przez całe życie był przygotowywany do objęcia urzędu Caelesora i przewodzenia zjednoczonemu ludowi Hazlii. Przygotowanie to było oczywiście dostosowane do potrzeb teokracji: szkolenie administracyjne szło w parze z retoryką i studiami politycznymi, oprócz oczywiście teologii, boskiej filozofii, a nawet ascetycznego życia duchownego. Mentorzy i duchowi ojcowie Clavthiosa, kształceni przez najlepszych w swoich dziedzinach, byli liczni i powszechnie uznawani od czasów jego rodziców, torując mu drogę do nieuniknionego awansu.

Clavthios wykazał się szybką nauką, a jego umiejętności zapamiętywania i niezrównane wykształcenie nie zawsze szły w parze z jego naturalnym talentem i instynktem. Powierzone mu przez wuja zadanie stłumienia drugiej rebelii plemion Seuvic i Russ z północy, jego początkowy sukces ostatecznie przerodził się w częściową klęskę, ponieważ jego podręcznikowe strategie zostały szybko rozpoznane i odparte przez rebeliantów. Jego następca, Issus Pektussimus, spotkał się z własnymi niepowodzeniami, które okazały się być jego jedynym czynnikiem odkupiającym, ponieważ powszechna opinia przypisywała straty okrucieństwu rebeliantów, a nie porażkom ich własnych generałów. Mimo to, według większości przekazów historycznych, kampania ta była typową reprezentacją wad Clavthiosa, a mianowicie dość dogmatycznego i tradycjonalistycznego umysłu, który często nie dostrzegał potrzeby adaptacji i przyjmowania ich w razie potrzeby. Pomimo tego, wykształcenie Clavthiosa wyraźnie zaznaczało wszystkie pola, a jego prace teologiczne odzwierciedlały jego głęboką wiedzę i zrozumienie dogmatów Hazlii. Jego kariera duchowna (a tym samym polityczna) okazała się prostą drogą do wyższych szczebli władzy. Tam jednak jego sprawna kariera dobiegła końca; wraz ze śmiercią Konstancjusza, w sercu panowania Hazlii, doszło do rozłamu między ludem a nowo wybranym Cezarem Julianusem.  

Podobnie jak w przypadku każdego okresu niepokojów politycznych w Old Dominion, prawdziwą przyczyną schizmy była debata dotycząca dogmatów, która zawsze odzwierciedlała zmianę poglądów i celów Hazlii. Konstancjusz przez większość swojego życia rządził zgodnie z dawnymi paradygmatami, przyjmując szereg zaszczytów, które odzwierciedlały Triumwirat Panteonu jako władców zarówno boskości, jak i ludzkości. Jednak po porażkach zarówno swojego siostrzeńca, jak i następcy w kampanii przeciwko zbuntowanym plemionom, Konstancjusz sam poprowadził ostatnią ekspedycję, przywracając prowincję z bezwzględną skutecznością, jednocześnie odzyskując od rebeliantów liczne artefakty Pierwszego Plemienia. W oparciu o te nowo odnalezione relikwie, a także jego popularność, po powrocie został okrzyknięty Testamentem Pantokratora - terminem często używanym przez zwykły lud o Hazlii, ale nigdy nie kanonizowanym w hymnach kościoła do tego czasu, co oznacza "Wszechmocny, Wszechtrzymający lub Wszechdominujący". Przed jego śmiercią cała seria honorowych tytułów noszonych przez Caelesora uległa zmianie, przekształcona w celu odzwierciedlenia nowego dogmatu, z Hazlią jako Pantokratorem. Tytuły te miały wzmocnić potęgę siedziby Caelesora, odchodząc od paradygmatu "przywódcy wśród równych" i odzwierciedlając zmiany władzy w Niebiosach, gdzie Hazlia był gotowy zająć pozycję jedynego i niekwestionowanego przywódcy Panteonu.

Luka pozostawiona po śmierci Konstancjusza okaże się trudna do wypełnienia. Zmarły Caelesor był uwielbiany przez mieszkańców Capitas, którzy chętnie przyjęli jego kazania i zmiany w dogmatach, które proponował zarówno poprzez czyny, jak i słowa. Reszta teokracji nie była jednak tak chętna do przyjęcia takich zmian, widząc, jak wpływ ich własnych bogów kurczy się przed nowym paradygmatem, a ich własna władza i wpływy znikają. Kompromisem okazał się Julianus, którego więzy rodzinne z Konstancjuszem uspokoiłyby ludność i zwolenników byłego cesarza, a jego podręcznikowe podejście do administracji zapewniłoby, że status quo w teokracji nie zostałby zakłócony. Julianus miał jednak inne plany.

Odrzucając tytuł "Woli Pantokratora", Julianus chętnie przyjął i wzmocnił wzmocnione uprawnienia, które Konstancjusz wniósł do urzędu Caelesora, tylko po to, by wykorzystać je w celu powrotu do "tradycyjnych wartości" teokracji. Zwiększył rolę legionów w codziennych sprawach poza wojnami. Odkrył praktyki i nauki z wczesnych dni kultu Hazlii, niektóre z nich sięgały nawet czasów Pierwszego Plemienia, co doprowadziło do zakazania zmodernizowanych i bardziej skutecznych praktyk mumifikacji na rzecz starszych, tradycyjnych praktyk, które odbywały się z większą ceremonią, ale były znacznie mniej skuteczne w ich zachowaniu. Te posunięcia same w sobie niewiele znaczyły, a przynajmniej tak uważał Julianus. W istocie jednak Julianus wskrzeszał stary podział w teokracji: dzielono "czystych" obywateli, potomków Pierwszego Plemienia i podbite narody.

Z politycznego punktu widzenia wierzył, że w ten sposób zaoferuje obu stronom to, czego naprawdę pragnęły; zwiększony wpływ urzędu Caelesora i Zgromadzenia, ale dogmatyczne wzmocnienie roli Panteonu. Jednak na poziomie osobistym Julianus kierował się bardziej swoimi poglądami teozoficznymi niż zmysłem politycznym. Jego analiza dogmatów była specyficzna i oparta na wielowiekowych praktykach, co w jego mniemaniu było nieugięte i wieczne. Jednocześnie obawiał się, że absolutne zjednoczenie wszystkiego w teokracji doprowadzi do jej upadku i rozwiązania, ponieważ nie odzwierciedlało to podstawowych zasad teokracji. Jego własne doświadczenie w północnej rebelii nauczyło go, że siła Teokracji leżała w jej różnorodności, a to, jak wierzył, najlepiej odzwierciedlała forma rządzącego Panteonu; Hazlia była pierwszą wśród równych. Błogosławieństwo, które otrzymał podczas ceremonii wstąpienia na urząd Caelesora, dowiodło tego ponad wszelką wątpliwość. Jego reformy postulowały zatem powrót do przeszłości, gdzie każde plemię było odrębne, każdy kościół Panteonu miał swoje własne praktyki, a Caelesor ze swoim Zgromadzeniem zapewniał jedność Teokracji jako całości, głównie poprzez kontrolę Legionów. Reakcja obu stron schizmy była natychmiastowa, a jego poparcie zaczęło maleć szybciej, niż jego reformy mogły zostać wprowadzone w życie. Zdymisjonowanie cesarza było jednak w tamtych czasach czymś niespotykanym. Zajęło tylko pięć lat, aby to naprawić.

Prawda jest taka, że w tamtym czasie sama koncepcja plemion i różnych kościołów znacznie wyblakła w umysłach ludzi i istniała głównie w teorii i polityce. Stulecia życia obok siebie, mieszania się i wyznawania tych samych dogmatów wykuły nową tożsamość w umysłach większości mieszkańców. To był sukces Hazlii i porażka Julianusa. Różnorodność, o której marzył, wciąż istniała, a jedyną rzeczą, jaką osiągnęły jego reformy, było stworzenie podziałów. Z dnia na dzień rodziny, które od pokoleń zamieszkiwały Capitas, były traktowane i postrzegane przez teokrację jako dzieci, którymi w najlepszym wypadku należy kierować, a w najgorszym - podbić i rządzić nimi. Pozwolono im podążać za własnymi bogami i wyczuwając słabego Caelesora, wspieranego przez osłabiony dogmat, odległe legiony, co może nie być zaskoczeniem, jako pierwsze wywołały napięcia, pędząc w obronie swoich duchownych lub prowincji, zanim rzuciły się na wsparcie Caelesora. W całej krainie pojawiły się ogniska rebelii, ponieważ niegdyś skomplikowana, ale zrozumiała jedność teokracji została przedefiniowana. Nie chcąc tego robić, ale zmuszony przez swoją polityczną izolację, Julianus sam poprowadził kampanię przeciwko tym powstaniom, tylko po to, by spotkać się z kolejną militarną porażką. Oficerowie jego własnych legionów zignorowali go i został porzucony na polu bitwy, gdy nikt nie podążył za jego szarżą. Nigdy więcej go nie widziano, ani żywego, ani martwego. Przez następne dwa lata zgromadzenie Caelesor rządziło pod jego nieobecność, a jego wysiłki koncentrowały się na ustanowieniu nowego dogmatu, który przyniósłby krajowi pokój. Ostatecznie został zapamiętany jako Caelesor Apostata, a jego heretyckie poglądy niemal rozbiły jedność imperium Hazlii. Jego los pozostaje nieznany i być może nieistotny. Jego rola, jak niektórzy zauważają, dobiegła końca, a jego mimowolna misja została wykonana do perfekcji. Ostatecznie Julianus nigdy nie został oficjalnie obalony. Zgodnie z nowym dogmatem potrzebny był nowy Caelesor i rzeczywiście błogosławieństwo Hazlii zostało zaoferowane, gdy Caelesor Iovianus objął urząd. Niuanse nowego dogmatu były tak liczne, jak skomplikowane. Rezultat końcowy jest jednak znany: "Domini Dominium", gdy wszyscy ludzie i wszystkie kościoły zjednoczyły się pod sztandarem Hazlii Pantokrator. Hazlia stała się niekwestionowanym władcą ludu i, co ważniejsze, Panteonu.