Rozdział 1

Reginleif szła przez zamarznięte pustkowie, którego ogrom i niemożliwa geometria przeczyły wszelkim parametrom rozsądku i rzeczywistości. Powietrze wyło i było ostre, ale nie czuła jego mroźnego dotyku na gołej skórze - była luźno ubrana, brakowało jej grubych futer, które były niezbędne do przetrwania w Mannheim, ale jej ciało było swobodne. Wokół niej znajdowały się kolumny lśniącego lodu, rozbite na niezliczone kawałki, które leniwie unosiły się w powietrzu; były idealnie nieruchome, tworząc popękane linie szklistego mrozu, które rozciągały się aż do samego nieba. Reginleif spojrzała w górę i w oddali zobaczyła siebie. Nie było żadnego nieba, nie w standardowym tego słowa znaczeniu - bo w tej krainie niemożliwości nic nie należało do świata natury - a jedynie lustrzane odbicie ziemi, na której stała. Volva patrzyła w górę, a jej sobowtór w dół, choć najprawdopodobniej było odwrotnie, jeśli wziąć pod uwagę perspektywę. Reginleif zastanawiała się, czy to iluzja - fałsz stworzony przez to miejsce snów - czy też patrzy na siebie naprawdę, inny aspekt jej istoty przechodzący tę samą eteryczną podróż. Nie była pewna.

Z transu wyrwało Reginleif krakanie dwóch wron. Ptaki przeleciały w przestrzeni między lustrzanymi światami, zniżając lot i lądując przed volvą. Ich lądowanie wzburzyło zaśnieżoną ziemię, przywołując mroźny wir oślepiającej bieli, który na chwilę przesłonił kobiecie pole widzenia. Kiedy śnieżyca ustąpiła, Reginleif ujrzała postać małego dziecka - siebie - obok wielkiego, sękatego dębu. Wspomnieniu brakowało kolorów i ciepła, ponieważ było wykonane z tego samego śniegu, który pochłonął jej otoczenie; mimo to czuła się realnie, ponieważ takie doświadczenia na zawsze wyryły się w jej psychice. Dziecko, młodsze, bardziej niewinne ja Volvy, podeszło do wielkiego drzewa i spojrzało w górę. Na gałęzi siedziały dwie wrony - te same, które towarzyszyły kobiecie przez całe jej życie. Dziewczyna i wrony rozmawiały, tak jak Reginleif robiła to niemal codziennie przez całą swoją młodość, poruszając tematy zarówno ważne, jak i nieważne. Ani razu Reginleif nie zakwestionowała tej interakcji - dlaczego człowiek może komunikować się z wronami - ponieważ odpowiedź zawsze znajdowała się w jej sercu: w jej żyłach płynął ślad boskiej krwi, nikły skrawek boskich mocy Einherjara.

Wrony potwierdziły to, gdy spotkały się po raz pierwszy, gdy Reginleif była jeszcze młoda i giętka; jej linia krwi, choć odległa, była połączona z istotami, które jej zakon, Volva, uważał za bogów. Reginleif nigdy nie potrafiła komunikować się z innymi zwierzętami czy krukami, ale to nie miało znaczenia. Jej ograniczona boska krew pozwalała tylko na tę interakcję, wspierając relację z bliźniaczymi wronami, które niosły ze sobą coś, co wydawało się warte eony mądrości. Można się było tego spodziewać, jako że wrony były podobno posłańcami starych bogów przed Ragnarökiem.

Niespodziewanie kruki zerwały się ze swoich widmowych gałęzi i zatrzepotały skrzydłami, przywołując kolejną śnieżycę. Reginleif zakryła oczy najlepiej jak potrafiła i powoli ruszyła przed siebie. "Co to ma znaczyć?" - zawołała, szukając smukłych, czarnych sylwetek swoich przewodników. Jej opiekunów. Gdy jej słowa zostały pochłonięte przez chaos, który groził jej pochłonięciem, wszystko się uspokoiło, ustępując miejsca kolejnemu żywemu wspomnieniu, wyrzeźbionemu z eterycznego lodu, z którego zrobione są sny i myśli.

Zobaczyła Osesignejej byłego nauczyciela i mentora, wpatrującego się w młodszego Reginleifa podczas przejażdżki długą łodzią, która zmierzała w kierunku otwartego morza. Przy burcie wysokiej volvy znajdowały się inne statki, wszystkie płynące na południe, przynaglane obsesją Osesigne: Sigurðr. Reginleif nienawidził jej wtedy, a widmo jej dawnego ja, stojącego samotnie na wybrzeżu, przekazywało te same emocje.

"Nienawidziłeś jej za to, że cię zostawiła" - zapiał jeden z kruków, lądując na ramieniu Volvy.

"Myślałaś, że oszalała" - odezwał się drugi, gruchając kobiecie do ucha.

"Jakże bym nie mógł?" wysyczał Reginleif. "Myślisz, że możesz zastąpić Einherjarów, naszych bogów, opierając się na legendach i mitach?! Udać się na południe i nigdy nie wrócić, szukając szeptu o dziedzictwie Sigurðra, Pogromcy Smoków, które może nie istnieć?!" Kobieta przerwała. "Zostawić mnie..."

"Miała rację" - zawołała jedna wrona. "W jej głupocie była prawda!" zgodził się jego bliźniak. "Wiesz o tym!" zawołały oba stworzenia jak jedno.

"Wystarczy - wykrzyknęła kobieta, odpędzając pierzastych przewodników machnięciem ręki. Gdy dwa kruki odleciały, bez wątpienia przygotowując kolejną wizję, która miała dręczyć jej obolały umysł, pomyślała o swoim rozwoju od czasu odejścia Osesigne. Wraz z odejściem nauczycielki, Reginleif potajemnie opłakiwała ją, dusząc w sobie urazę; nie powstrzymało jej to jednak przed podjęciem działań. Bezzwłocznie, pomimo smutku, Volva dołożyła wszelkich starań, aby utrzymać sieć informatorów i strefę wpływów Osesigne - w międzyczasie nawiązując własne sojusze. Ostatecznie Reginleif stała się znana jako Wierna Niosąca: tytuł ten zyskała dzięki nieustępliwemu oddaniu Einherjar, głosząc o ich boskości wszystkim, którzy chcieli słuchać. Jednak w miarę jak jej mądrość i światowe doświadczenia rozkwitały i rozwijały się w imponującym tempie, Wierna Niosąca Reginleif powoli dochodziła do tego samego wniosku, co Osesigne - choć przyznanie się do tego sprawiało jej ból. Einherjar byli boscy, tak, ale ich odmowa przyjęcia płaszcza boskości była problematyczna. Czasami myślała, że takie zaprzeczenie było tylko testem wiary: sztuczką mającą na celu oddzielenie prawdziwych wyznawców od pretendentów. Było to jednak mało prawdopodobne...

Podczas gdy inni, wrogowie jej niegdysiejszego nauczyciela, ogłosili, że Osesigne zaginął lub umarł, Reginleif wiedziała lepiej - intuicja podpowiadała jej co innego. W głębi serca wiedziała, że jej mentorka żyje. Ocaleni ludzie Gudmunda donieśli, że opuściła Konungyr wraz z grupą swoich zwolenników, aby w tajemnicy udać się dalej na południe; od tamtej pory nie pojawiły się żadne wieści na jej temat. Była nieobecna, owszem - przez dłuższy czas - ale nieobecność była czymś zupełnie innym niż śmierć. Z każdym dniem Reginleif coraz bardziej upodabniała się do Osesigne. Jej wpływy rosły, choć była to ciężka walka, gdyż Volva musiała trzymać na dystans tych, którzy chcieliby ją uciszyć i uciszyć.

"Nie - przyznała w końcu to, co w głębi duszy wiedziała, że jest prawdą. Odwróciła się, by spojrzeć na eteryczne widmo swojej odchodzącej nauczycielki, siedzącej na szczycie swojej długiej łodzi, podczas gdy mlecznokrwiste południe leżało przed nią. "Osesigne miał rację, zostawiając mnie w tyle... Volva wzięła głęboki oddech, w pełni uwalniając się od błędnej nienawiści, którą żywiła przez tak długi czas. "Wiedziała o niedociągnięciach Einherjarów, podczas gdy ja nie. Wiedziała, że nasz lud potrzebuje rozwiązania - nawet zastępstwa..."

"Na co bogowie, którzy zaprzeczają swojej boskości?!" - powtórzyły zgodnie dwie wrony, przerywając kobiecie, gdy krążyły nad nią. "Na co pasterze, którzy nie prowadzą swojej trzody?!"

Zanim Reginleif zdążył zareagować, przywołana została trzecia śnieżyca. Scena przeniosła się do wielkiej chaty, wyrytej szamańskimi runami i umieszczonej pośrodku gromady budynków. Wioska. Wioska, w której dorastała.

Zza pleców kobiety wydobył się dziecięcy chichot, a eteryczne echo jej młodszego ja przeszło przez ciało Reginleifa, kierując się w stronę wielkiej loży, która zdominowała ten nowy senny krajobraz. Volva podążyła za nią w pościgu, gdy ciężkie, bliźniacze drzwi otworzyły się, a widmowa dziewczyna, przepełniona niewinną radością, na jaką mogą sobie pozwolić tylko prawdziwie młodzi ludzie, wbiegła do środka. W osobnym pokoju, przed wielkim biurkiem, otoczona przypadkowymi stosami tomów i luźno związanych zwojów, znalazła mężczyznę: Ojca Reginleifa.

Frode Runesald był wielkim szamanem i przywódcą ludzi; nie można było temu zaprzeczyć. Te cechy czyniły go godnym pełnienia funkcji Timoleon'sNajstarszy i najpotężniejszy z szamanów Nordów, osobisty strażnik wiedzy, zapisujący sekrety i legendy ujawniane tylko prawdziwie mądrym i obeznanym. Informacje zawarte w zapiskach jej ojca były bezcenne, zawierały wiedzę, która nadawała sens wielu mitom i legendom Nords - w niektórych przypadkach sprawiając, że nieosiągalne wydawało się możliwe.

Skute lodem dziecko próbowało wspiąć się na kolana ojca, chcąc pokazać mu kwiat, który właśnie zerwało. Frode odepchnął ją, zbyt pochłonięty pracą. Zbyt zajęty, by być ojcem dla swojej córki.

"Dlaczego opuściłaś jego stronę?" zakrakał jeden z kruków, lądując przed Reginleifem.

"Dlaczego zostałaś volvą? Dlaczego zdecydowałeś się czcić Einherjarów zamiast starych bogów twojego ojca?" dodał drugi kruk, dołączając do swojego bliźniaka.

"Czy zrobiłeś to z powodu swojej wiary, czy ze złości?!" zawołały oba głosy w ptasim wrzasku.

"Volva i szamani zawsze byli ze sobą skłóceni!" odparła kobieta. "Ten człowiek był głupcem! Szamani są głupcami! Czczą starych bogów. Martwych bogów. Volva czczą Einherjarów: są nieugięci i nieakceptowani, ale wciąż boscy. W przeciwieństwie do starych bogów, Einherjar i ich dziedzictwo żyją!" Język Reginleif zatrzymał się, a gorycz zalała jej usta niczym zbierająca się ślina. "Mój ojciec, podobnie jak inni z jego gatunku - jak wielu naszych ludzi - jest przywiązany do przeszłości. Nie jest w stanie spojrzeć poza swoją upadającą wiarę i obsesję na punkcie dawnych bogów. Jeśli Nords mają się rozwijać, potrzebują nowych bóstw: żywych, aktywnych i gotowych prowadzić swoich wyznawców tak, jak powinni to robić bogowie.

"On ma wiedzę!" odpowiedziały obie wrony, teraz mówiące jak jedna. "Głupiec? Być może. Ale nawet głupcy znają sekrety, prawda? A twój ojciec miał tak wiele sekretów..."

Reginleif słyszała kakofonię niezliczonych skrobiących piór, notujących tajemnice, które pozostały tylko w owianych mrokiem annałach zapomnianej historii. Zobaczyła, jak drzwi do gabinetu jej ojca zatrzasnęły się, tak jak wiele razy podczas jej dorastania. Frode zawsze tak bardzo chronił swoje dzieła, spędzając niezliczone godziny na pisaniu i badaniach - odcinając się od rodziny i całego świata. Volva rozumiała teraz dlaczego: jego pióro było kluczem do ogromnych zasobów wiedzy, a wiedza była potężniejsza niż jakakolwiek armia, gdy znajdowała się we właściwych rękach.

"Tajemnice to często pytania w przebraniu" - skrzeczały wrony. "I tylko dzięki właściwemu pytaniu odpowiedź, której szukasz, zostanie ujawniona!"

Reginleif uderzyła bosą stopą o lodowatą ziemię, podnosząc głos z wyraźną irytacją.

"Znowu mówisz zagadkami. Zawsze mówiłeś zagadkami. Choć raz mów wprost!"

Wrony spojrzały na siebie, sprawiając wrażenie uśmiechniętych, choć ich dzioby na to nie pozwalały. "Cierpliwości - odpowiedziały zgodnie, a ich głosy ponownie się rozdzieliły.

"Twoja ścieżka jest ustalona".

"Wiesz, gdzie musisz się udać w następnej kolejności".

"Jednakże..."

"Trzeba dokonać wyboru!"

"Czy dotrzesz tam spokojnie?! Słowa i podstęp mogą pokonać wszystkie przeszkody, tak? Przemoc nie jest potrzebna, gdy twój język może zmącić osąd twoich wrogów!" - zawołała jedna z wron, jasno dając do zrozumienia swoją sugestię.

"Czy dotrzesz tam siłą?! Słowa są słabe i wymagają czasu, prawda? Ty nie masz czasu. Przemoc jest usprawiedliwiona, gdy celem jest samo przeznaczenie!" nie zgodził się jego pierzasty bliźniak, proponując inną trasę.

Gdy krajobraz snów wokół Reginleif zaczął się zapadać, zwijać i rozpraszać w rozległej, ziejącej pustce, zdała sobie sprawę, dokąd musi się udać; jednak ścieżka, którą wybierze, aby się tam dostać, wciąż była niejasna. Repozytorium wiedzy jej ojca zawierało większość tego, co można było wiedzieć w Mannheim: sam los ją tam prowadził. W sekretach szamanów, tych związanych ze starymi bogami, znajdzie odpowiedzi, których szukała. Jeśli Einherjar nie zaakceptują swojej roli bogów, kto lub co może zająć ich miejsce? Jak pozornie niemożliwe stałoby się możliwe?

Aby znaleźć takie odpowiedzi, Reginleif musiała najpierw dotrzeć do swojego ojca. Czy podejdzie do niego pokojowo, czy siłą? Pokój, nawet jeśli był wykorzystywany do ukrywania podstępu i podstępu, oznaczał unikanie śmierci i rozlewu krwi - rzadki luksus, jeśli chodzi o Mannheim. Siła, z drugiej strony, była pojęciem zbyt powszechnym dla Nords: przemoc była tylko narzędziem, środkiem do osiągnięcia wzniosłych i przeznaczonych celów.

Gdy niemożliwa sfera została wydestylowana w przebudzoną nicość, wrony zawołały po raz ostatni.

"Pierwszy krok na twojej ścieżce leży teraz przed tobą... Więcej nastąpi!"

Reginleif spadła w otchłań, gdy jej marzenie się rozwiało, a jej umysł i serce bolały, by zrobić ten pierwszy krok, który oznaczałby początek jej podróży.

W którą stronę pójdzie Reginleif?

Wybór

• Pokój! - Nawet jeśli jest wypełniona oszustwami, brak przemocy jest zawsze lepszy.
• Siła! - Gdy cel uświęca środki, przemoc jest akceptowalna.

Rozdział 2

Atak nadszedł szybko, a towarzyszyła mu mroźna wichura, która przecięła obóz niczym lodowa włócznia. Reginleif wymaszerowała ze swojego namiotu, gdy tylko poczuła na ziemi subtelny stukot zbliżających się kroków, doskonale wiedząc, że jej wojownicy nie mieli powodu, by wywoływać takie zamieszanie o tak wczesnej porze. Okrzyki zaczęły już rozbrzmiewać w ciszy spokojnego świtu, a ludzie Volvy rzucili się do formowania szyku, gdy tylko zauważono wrogą grupę uderzeniową. Siły przeciwnika wyłoniły się z pobliskich zarośli, wynurzając się z białego jak kość lasu w bezszelestnym marszu i z morderczym zamiarem w sercach. Celnie wymierzona strzała sprawiła, że główny obserwator nie doczekał kolejnego dnia, ale dzielny żołnierz zdążył wydać z siebie przejmujący krzyk, zanim jego ciało zostało powitane przez ciasno zbity śnieg, padając na ziemię i wykrwawiając się w ciągu kilku chwil. Reginleif nakazała wcześniej swoim ludziom pozostawienie pancerzy i trzymanie broni przy sobie, a sen dozwolony był w systemie zmianowym, za co była teraz niezmiernie wdzięczna. Jej wojownicy uznali ją za paranoiczkę, gdyż uważali, że ich lokalizacja jest zbyt odległa, by stanowić prawdziwe zagrożenie - ale ziemie Mannheim często wynagradzają nadmierną ostrożność, gdyż niebezpieczeństwa mogą pojawić się zarówno ze strony innych Nords, jak i wielu potworów zamieszkujących zamarznięte pustkowia.

Gdy huk zderzającej się broni zaczął się mnożyć, Reginleif już biegła, by dołączyć do swoich ludzi, stawiając długie, pełne gracji kroki i wymachując swoją wyjątkową, prowizoryczną włócznią; trzon był kiedyś ceremonialną laską, ale Volva zdecydowała się nadać jej śmiertelną przewagę, dołączając miecz wrogiego mistrza, który przeciwstawił się jej w przeszłości. Przekleństwa i wyzwania honorowe płynęły swobodnie przez całe pole bitwy, zaostrzając i tak już rosnącą falę przemocy. Gdy uformowała się główna masa konfliktu, Reginleif dostrzegła okazję do wymanewrowania wrogów, podczas gdy większość jej wojsk utknęła w martwym punkcie. Uparci i krwiożerczy jak niedźwiedzie, pomyślała, widząc rumiane cery ludzi, którzy odważyli się zaatakować jej biwak, szarżując bez zastanowienia. Volva dała znak swojej osobistej świcie Walkirii, by podążyła za nią, poruszając się z godną uwagi szybkością i precyzją po ciasnym łuku wokół pola bitwy i lądując za główną linią sił przeciwnika.

Gdy Niosąca Wiarę i jej służebnice szarżowały na wrogów, niczym ostrze wbijane w odsłonięte ciało, wyglądały jak spowite złotawym światłem słonecznym, choć popielatoszare chmury utrzymywały się daleko i szeroko na niebie. Reginleif dołączyła swoją prowizoryczną włócznię do bardziej konwencjonalnej broni Walkirii, generując eksplozję przebitego mięsa i parującej krwi. Agresorzy załamali się wkrótce po strategicznym ciosie Reginleif, gniotąc się jak starzejący się pergamin; ci nieliczni, którzy przeżyli, rzucili broń i poddali się, mając nadzieję na ocalenie życia - nawet jeśli takie scenariusze były rzadkością podczas krwawych starć Nords jako całości.

Gdy żar walki zaczął stygnąć, Reginleif zwrócił się do pokonanych wojowników, którzy klęczeli teraz przed obozem Volvy. "Kto jest waszym przywódcą? - zaszczekał Volva, spoglądając na jeńców.

"On nie żyje - odezwał się chudy, rudowłosy mężczyzna. "Byłem jego drugim.

Reginleif długo przyglądała się mężczyźnie, marszcząc brwi, gdy podeszła do niego z bronią w pogotowiu. "Kto cię przysłał? - powiedziała, jej głos był surowy i zimny jak powietrze, które ich owiewało. Zauważyła runy wytatuowane na ramionach mężczyzny; oddawały hołd starym bogom, martwym bogom.

"Twój ojciec - oświadczył pojmany wojownik, nie starając się kłamać ani ukrywać informacji. "Frode Runesald.

Reginleif roześmiała się, nie mogąc powstrzymać śmiechu i wprawiając w zakłopotanie zarówno jeńca, jak i swoich ludzi. "A więc stary szaman w końcu wykonał swój ruch, pomyślała. Nie może znieść wstydu, że jego córka została Volvą, więc próbuje sprowadzić mnie z powrotem w łańcuchach. Niosąca Wiarę skręciła kark, patrząc na szereg jeńców, na świeżą falę śniegu spadającą z niebios niczym eteryczny pył. Mogła ich zabić, wysyłając ojcu jasną wiadomość, że nie da się podporządkować, albo mogła ich wypuścić, nakłaniając starego Froda, by opuścił gardę i ukrył jej prawdziwe zamiary. Podczas gdy w królestwie snów i przepowiedni, jej serce wybrało pokój jako przewodnika; teraz był czas, aby wzmocnić to pochylenie. Tak czy inaczej, była to dla niej okazja, by zbliżyć się do ojca - zdecydował się przyjść za nią, być może kierowany błędną tęsknotą rodzicielską, a teraz miała pełne prawo sama zareagować. Niezależnie od tego, archiwum szamana było jej prawdziwym celem; jego księgi i bezgraniczna wiedza były tym, czego szukała. Miała wiele dróg do celu, ale jak w większości przypadków w życiu, mogła podążać tylko jedną ścieżką.

Co Reginleif zrobi z pojmanymi wojownikami?

Wybór

• Zabić ich.
• Oszczędź ich.

Interludium

Reginleif wpatrywała się przed siebie ze skraju lasu; wioska, która sprowadziła ją do tego życia, rządzona przez jej ojca szamana, leżała przed nią - nieruchoma i niemal spokojna pośród pokrytego śniegiem krajobrazu. Powietrze, nawet osłonięte gęstymi liśćmi, które ją otaczały, szczypało skórę Volvy, zmuszając ją do ukrycia twarzy w grubych futrach, które narzucono jej na ramiona. Reginleif i jej wojownicy byli dobrze ukryci w lesie i jak dotąd pozostali niezauważeni; element zaskoczenia był po ich stronie, jeśli zdecydują się zaatakować. Volva odwróciła wzrok od majaczącej w oddali osady i spojrzała na Walkirię, która podeszła do niej od tyłu.

"Pani - odezwała się młoda kobieta, spuszczając głowę z szacunkiem.

Reginleif pochyliła podbródek w odpowiedzi, kiwając głową, gdy podziękowała wojowniczce. "Hilda...

"Pani, twoi wojownicy są gotowi. Są rozstawieni na skraju lasu i dobrze ukryci. Gdy zapadnie zmrok, będziemy mogli wyjść i zaskoczyć wioskę. To będzie ciężka bitwa, ale..."

Volva odwróciła się i skinęła na Walkirię, by dołączyła do niej. "Powiedz mi, Hildo, co sądzisz o tej wiosce? Nie odpowiadaj pochopnie; najpierw oceń nasz cel i odpowiedz ostrożnie.

Młoda kobieta przesunęła się obok swojego dowódcy i spojrzała przed siebie, na osadę Forde Runesald położoną na szczycie niewielkiego wzgórza pośród nagiej, pokrytej śniegiem ziemi. Nad nią unosiły się złowieszcze szare chmury, skrywające słońce i przepuszczające rzadkie smugi promieni słonecznych. Samą wioskę otaczał mur z zaostrzonych palisad - fortyfikacje wieńczył z kolei głęboki rów. "Widzę naszą zdobycz - odpowiedziała w końcu Hilda. "Widzę naszych wrogów ukrywających się w swoim gnieździe, podczas gdy ich myśliwi czają się w cieniu. Są odsłonięci, bo nie wiedzą o niebezpieczeństwie, które czyha tak blisko ich ogniska domowego.

Reginleif potrząsnęła głową z nutą rozczarowania, unosząc rękę i chwytając ramię podwładnej dłonią w rękawiczce. Volva uśmiechnęła się, odwracając głowę i spoglądając Hildzie w oczy. "Przypominasz mi mnie samą, kiedy byłam młodsza. Postrzegasz siebie jako młot, a świat jako kowadło - tak bardzo pragniesz uderzać, naginać żelazo na jego szczycie do swojej woli. Sprawy rzadko są takie proste... To lekcja, która w pełni zadomowiła się we mnie dopiero niedawno i chciałabym, żebyś nauczyła się jej szybciej niż ja.

Walkiria przez chwilę wyglądała na zakłopotaną, a jej lodowoniebieskie oczy spoglądały w dół spod hełmu. "Nie chciałam okazać braku szacunku. Chciałam tylko powiedzieć, że..."

"Nasz cel jest trudniejszy, niż ci się wydaje - przerwała Volva, a jej głos miał lekko matczyny odcień. "Jest ufortyfikowany i wzniesiony - już samo to będzie wyzwaniem. Poza jego murami nie ma odpowiedniego schronienia; będziemy narażeni na strzały naszych wrogów i burzę, która szaleje nad nami. Tak, moglibyśmy zająć wioskę mojego ojca na czas - ale jakim kosztem? Wielu ludzi zginie, choć nie powinni".

Hilda znów podniosła wzrok i spojrzała pytająco. "Więc co, pani? Co zrobimy, jeśli nie będziemy atakować?

Uśmiech Reginleifa poszerzył się. "Przedstawię się mojemu ojcu - sam - a on chętnie i z otwartymi ramionami przyjmie swojego wroga...".

Niedługo po zakończeniu krótkiej rozmowy z Hildą, Reginleif wyszła z lasu sama. Jej wojownicy wycofali się w głąb lasu, a ich broń została na razie okiełznana. Gdy ruszyła w stronę głównej bramy wioski, usłyszała z góry ptasie krakanie. Dwa kruki wyfrunęły z chmur, znikając w szarym niebie z ostatnim krzykiem. Przed wejściem do osady Reginleif czekała, aż wrota się otworzą, ukazując jej ojca i świtę zbrojnych.

Frode był starszy niż pamiętała: jego broda była bardziej siwa, a ramiona zaczęły opadać. Pomimo swojego wieku, szaman wciąż był onieśmielającą postacią - wysoki i chudy, z przenikliwymi zielonymi oczami, które błyszczały spod jego peleryny. Frode podszedł do córki z pewną dozą ostrożności, a jego zazwyczaj surowy wyraz twarzy złagodniał z niedowierzania i nadziei. "Reginleif - powiedział. "Zwiadowca mówi prawdę. Wróciłaś do nas. Z własnej woli. Dlaczego?

"Dostrzegłem błędy swojego postępowania, ojcze - odpowiedział Reginleif, robiąc krok naprzód. "Sprawa Volvy jest przepełniona szaleństwem i nie będę dłużej brał w niej udziału!

Szaman zbliżył się do kobiety, jego głos lekko się załamał. "Wysłałem za tobą wojowników w rozpaczy, a ty okazałaś im łaskę i uwolniłaś ich..."

Reginleif podeszła do ojca, a jej głos zmienił się w szept, gdy rzuciła się do przodu i mocno przytuliła mężczyznę - wplatając dłonie w jego warstwowe futrzane szaty, jakby czegoś szukała. "Skrzywdziłam cię, ojcze. Okazałeś mi miłość, a ja na nią naplułam. Proszę, przyjmij mnie z powrotem. Tęsknię za rodziną. Tęsknię za tobą. Pragnę odnowić naszą więź i być córką, na którą tak zasłużyłeś. Nie jestem już Volvą..."

Gdy łzy spłynęły po rumianych policzkach jego córki, determinacja Froda w końcu pękła, a on sam uronił kilka własnych. W odpowiedzi objął córkę rękami i przemówił, powstrzymując szloch. "Nie, moja najdroższa córko. Mój kwiat. Radość mojego życia. Zawiodłem cię jako ojciec. Byłem tak pochłonięty nauką, że nie dostrzegłem prawdziwego błogosławieństwa w moim życiu - ciebie. Witam cię z powrotem, Reginleifie. Twoja rodzina i klan czekają na ciebie z otwartymi ramionami".

Z twarzą wtuloną w ramię szamana, czując, jak postać jej ojca drży od lat tłumionego poczucia winy, Volva nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.

Gdy ojciec i córka szli w kierunku wioski, podeszła do nich wiekowa, ale władcza kobieta, zwracając się do Froda. "Widzę, że dokonałeś już wyboru. 

"Tak - odpowiedział mężczyzna, naciągając rękaw na oczy. "Nasza córka dołączy do nas ponownie. Okazała skruchę i dlatego została rozgrzeszona".

Obie kobiety spojrzały sobie w oczy, a Reginleif odezwała się jako pierwsza. "Dobrze cię widzieć, matko..."

Rozdział 3

Wymknięcie się ze zgromadzenia w pijalni było dla Reginleifa dość łatwe. Chcąc bezzwłocznie uczcić powrót córki, Frode zaprosił całą wioskę na spontaniczną uroczystość, rozkładając jedzenie i picie na wielkich stołach i wypełniając wielkie kamienne palenisko w centrum suszonym drewnem, aby rozpalić odpowiedni ogień. Mieszkańcy wioski jedli i pili godzinami, aż rozmach uroczystości osłabł do wyczerpania. Wielu wojowników i mieszkańców osady zemdlało później na miejscu, z głowami opartymi o zatłoczone stoły i twarde drewniane ławy - pozostali udali się już do swoich domów, mając nadzieję na ocalenie odrobiny snu, zanim ich trudy znów rozpoczną się o poranku. Volva dość dobrze odegrała rolę podekscytowanej córki, uczestnicząc w obchodach jako część swojej przykrywki; za każdym razem, gdy jej kufel piwa był napełniony, rozlewała jego zawartość, gdy nikt nie patrzył, uważając, by nie upić się jak wielu innych. W ten sposób Reginleif była w stanie ukradkiem opuścić pijalnię, a jej ojciec i jego wojownicy nie wiedzieli nic o zdradzie, która miała się wkrótce wydarzyć.

Na zewnątrz było jeszcze ciemno, ale kobieta wiedziała, że ranek nie jest zbyt odległy; musiała działać szybko i zdobyć nagrodę już teraz. Domek jej ojca był dość łatwy do znalezienia nawet bez światła, ponieważ Reginleif przemierzała wyboiste ścieżki ciągnące się przez wioskę niezliczoną ilość razy, gdy była jeszcze w łaskach ojca, i wiedziała, którą drogę wybrać, kierując się jedynie pamięcią i instynktem. Przemknęła przez ciemność niczym złodziejka - choć Volva za taką się nie uważała - nie ośmielając się zapalić pochodni w obawie przed odkryciem i poruszając się instynktownie. Powietrze wydawało się zimniejsze niż wtedy, gdy przybyła tu po raz pierwszy, a puste niebo dudniło echem odległych grzmotów: za niedługo rozpęta się wielka burza, co potęgowało poczucie pilności Reginleif, gdy wkraczała do swojego dawnego domu.

Wnętrze chaty było pozbawione światła; upewniwszy się, że miejsce jest puste, Volva dopiero wtedy zapaliła pochodnię, którą przyniosła ze sobą, używając jej do oświetlenia swojej drogi. Siedziba jej ojca nie zmieniła się zbytnio od czasu, gdy była tam po raz ostatni; była wypełniona bibelotami i akcesoriami, których oczekiwano we wszystkich szamańskich domach - runami i rzeźbami czczącymi zmarłych bogów Nords w taki czy inny sposób. Nawet wielkie drzwi prowadzące do gabinetu Frodego wyglądały tak samo: wykonane z grubych płyt drewna i wzmocnione żelaznymi listwami i kołkami, dostanie się do środka siłą byłoby czasochłonnym przedsięwzięciem. Reginleif nie miała na to czasu, ale to nie miało znaczenia - miała klucz. Zręcznymi i zwinnymi palcami wyrwała klucz, gdy po raz pierwszy objęła ojca przed bramami osady, wiedząc, że stary szaman nie zauważy kradzieży podczas oczekiwanych uroczystości. To był ryzykowny plan, ale Reginleif znała swojego ojca i zwyczaje klanu wystarczająco dobrze: powrót córki przywódcy wymagał, aby piwo płynęło swobodnie wraz z huczną uroczystością, rozpraszając uwagę Volvy na tyle, by mogła osiągnąć swój cel.

Ostrożnie wkładając klucz do środka, Reginleif otworzyła drzwi z ostrym kliknięciem, wchodząc do gabinetu ojca, podczas gdy serce łomotało jej w piersi. Zapaliła główny kociołek i umieściła pochodnię na uchwycie na ścianie, Volva mogła teraz swobodnie grzebać w stosach tomów i zwojów, które piętrzyły się po całym pokoju, szukając czegoś, co pozwoliłoby jej lepiej, głębiej zrozumieć Einherjarów i ich boską naturę. Podczas poszukiwań usłyszała za sobą trzepotanie i obróciła się, dobywając sztyletu, który miała przy pasie, gotowa rzucić się na potencjalnego intruza. Zamiast tego zobaczyła dwie wrony - jej ptasich opiekunów - na szczycie kolumny książek i dokumentów, która sięgała prawie sufitu. Reginleif zaczęła się irytować, ponieważ nie udało jej się znaleźć najważniejszego fragmentu wiedzy, który miała nadzieję odkryć w tym miejscu, i zwróciła się do bliźniaczych ptaków poirytowanym tonem. "Czego chcecie? Jesteście tu po to, by rzucać we mnie kolejnymi zagadkami, czy może choć raz chcecie uraczyć mnie czymś konkretnym? Wrony nic nie odpowiedziały, tylko pokręciły głowami i dziobały oprawione w skórę księgi, na których siedziały. Reginleif pozwoliła, by ta chwila minęła i przygryzła wargę, a narastający niepokój zapadł się w jej żołądku jak kamień. Kiedy odezwała się ponownie, jej gniew był krystalicznie czysty, a kobieta wysunęła się do przodu i wyciągnęła rękę w górę, próbując odepchnąć napastników o odrzutowych piórach. "Chociaż raz potrzebuję, żebyś mówił, a ty obrażasz mnie milczeniem? Niech was diabli!"

W swoim gniewie Volva potknęła się i uderzyła w kopiec książek, powodując, że nierówny filar zawalił się w całości. Wrony zakrakały, jakby się śmiały, i odleciały tak szybko, jak się pojawiły. Reginleif przeklęła jeszcze raz i podniosła się na nogi, zaciskając zęby i próbując uspokoić nerwy. "Przeklęte ptaki - mamrotała. "Mam ochotę sięgnąć po łuk, gdy następnym razem je zobaczę...".

Gdy już miała się odsunąć, Reginleif zauważyła coś ciekawego na ścianie, do której kiedyś przylegał zawalony kopiec. Jeden z kamieni wystawał; jego krawędzie były zużyte i odbarwione, jakby były szlifowane przeciwko swoim braciom w nieskończoność. Kobieta pochyliła się i dotknęła kamienia, wciskając palce w poszarpane szczeliny, które go otaczały i zauważając, że jest luźny. Ostrożnie wyciągnęła kamień i znalazła za nim zakurzoną wnękę, a w niej ukryty przedmiot zawinięty w zwietrzały kawałek materiału. Volva wyciągnęła tajemniczy przedmiot i zdjęła jego całun, zdając sobie sprawę, że jest to duży tom. Przejechała palcami po okładce, przesuwając opuszkami po wytłoczonym kształcie Yggdrasila, Drzewa Świata, i towarzyszących mu runach. "Zapomniane historie... - mówiła pod nosem. "Sekrety starych bogów..."

Nie zwlekając, Reginleif podeszła do najbliższego stołu i położyła na nim księgę, otwierając ją z wielką ostrożnością i wertując jej strony. Pomyślała, że zgromadzono tu sporo wiedzy, która wydawała się bardzo ważna. Zanurzenie się w tym wszystkim zajęłoby trochę czasu - czasu, którego z pewnością brakowało jej w tej chwili. Zauważyła coś wystającego z boku tomu - zakładkę wykonaną z paska skóry. Pośpiesznie sięgnęła do tej części i zauważyła, że atrament jest tu bardziej wyrazisty; nie był tak wyblakły jak reszta książki, jakby był niedawno poprawiany i dopracowywany. Jej wzrok przykuł tytuł i wiedziała, że znalazła to, po co przyszła. "O Einherjarach i ich dziedzictwie". Jeśli miała znaleźć odpowiedzi dotyczące natury wybranych przez nią bogów i potencjalnego przebudzenia nowych, ta książka mogła być kluczem do zdobycia takiej wiedzy - lata zapoznawania się z pracą jej ojca potwierdziły to w jej przeczuciu.

Reginleif zostawiła otwartą księgę na stole i pospiesznie pozbierała kilka innych potencjalnie przydatnych przedmiotów, które zwróciły jej uwagę: pomniejsze księgi, zwoje i kilka złożonych map - wrzucając je do worka, który przyniosła ze sobą. Volva była tak pochłonięta swoim złodziejstwem, że nie zauważyła pojawienia się osoby za nią - jej matki, Astry. Stara kobieta trzymała pochodnię jedną ręką, trzymając ją nad cennym tomem tajemnic Froda, który Reginleif nieostrożnie pozostawił bez ochrony. "Zdradziłeś nas po raz kolejny - powiedziała gorzko Astra. "Od chwili, gdy przekroczyłeś nasze bramy, wiedziałam, że nic dobrego z ciebie nie będzie. Wykorzystałeś miłość ojca, by zrobić co? By go okraść?" Matka Volvy machnęła pochodnią nad odkrytym tomem. "Żeby to ukraść?!"

Reginleif zrobiła ostrożny krok naprzód, trzymając ręce blisko boków; jej sztylet był przyciśnięty do spodu prawego przedramienia, łaknąc stalowej ciszy. "Spokojnie, matko. Nie rób niczego pochopnie..."

"Trzymaj się ode mnie z daleka - zapewniła Astra, wciąż trzymając pochodnię w dłoni. "Zostaw nas w spokoju i nigdy nie wracaj! Nie pozwolę ci ukraść największej pracy twojego ojca - nawet jeśli oznacza to spalenie jej..."

Reginleif szybko oceniła sytuację w swoim umyśle i znalazła tylko dwie możliwe drogi. Mogła rzucić się na matkę i obezwładnić ją, odrzucając na wystarczająco długo, by mogła uciec. Prawdziwym zagrożeniem była jednak pochodnia wymachiwana przez Astrę; nawet jeśli jej płomień był słaby i gasł, wciąż stanowił zagrożenie dla upragnionego tomu. Szarpanie się z matką groziło uszkodzeniem księgi. Volva była pewna, że może zapobiec i złagodzić większość szkód wyrządzonych jej nagrodzie - Reginleif był potężnym i doświadczonym wojownikiem, podczas gdy jej matka była stara i stosunkowo słaba - ale nadal istniało niebezpieczeństwo, gdyby doszło do starcia. Istniała jednak inna opcja: Reginleif mogła po prostu poderżnąć matce gardło i zakończyć całą sprawę w znacznie szybszy sposób. Jej sztylet najwyraźniej pozostał niezauważony, a rozlana krew wydawała się o wiele mniej katastrofalna w skutkach niż groźba pożaru. Gdy Reginleif wpatrywała się w oczy matki, ten sam wybór znów stanął przed nią. Czy wybierze przemoc, czy bardziej pokojową alternatywę, by osiągnąć swoje cele?

W jaki sposób Wiarołomna Reginleif poradzi sobie z matką, aby zabezpieczyć tom?

Wybór

• Reginleif rzuca się do przodu, starając się rozbroić staruszkę i obezwładnić ją bez większych szkód.
• Reginleif skacze do przodu ze sztyletem w pogotowiu, tnąc w szyję staruszki ze śmiertelnym zamiarem.

Epilog

"Chwała ci, Reginleif, córko Froda! - ryknął Jarl Gunnar Jednooki ku irytacji Volvy, chwytając starożytny złoty puchar i napełniając go stęchłym piwem ze swojej skóry do picia. "Nigdy w życiu nie widziałem tylu skarbów. Jest tu tyle złota, że Najwyższy Król by się zarumienił!" Wielki mężczyzna pociągnął spory łyk z pucharu i niemal natychmiast go wypluł, kaszląc od zbitego pyłu, który wzbił się na powierzchnię.

"Zachowaj swoje pochwały na powrót do Mannheim - powiedział Reginleif. "Ziemie Old Dominion są pełne niebezpieczeństw, a my wciąż nie jesteśmy bezpieczni. Kobieta podeszła do sporej kapsuły, którą tak pieczołowicie zdobyli, wpatrując się w jej matową, półprzezroczystą powierzchnię i badając skuloną postać w środku.

Gunnar podszedł do Volvy i poklepał ją po plecach, bekając z autorytetu. "No już, dziewczyno. Ty masz swoją małą nagrodę, a ja mam swój skarb. Nie musisz być taka ponura! Jarl uniósł wolną, muskularną rękę i zamachał nią, wskazując na wielką podziemną nekropolię, Ierapetrę, która pochłonęła siły Nordów. "Zostało nam jeszcze wiele do zbadania. Jestem pewien, że znajdziemy więcej magicznych drobiazgów, które cię rozweselą..." Przerwał. "I więcej złota dla mnie!

Reginleif odwrócił się z szyderczym uśmiechem, bez większego wysiłku odtrącając przerośniętą dłoń mężczyzny. "Wælcyrge nie jest zwykłym bibelotem, ty krótkowzroczny głupcze. Takie istoty były używane przez dawnych bogów do stworzenia Einherjarów. Jego odzyskanie ma ogromne znaczenie dla przyszłości naszego ludu.

"Oszczędzaj oddech, kobieto - powiedział Jarl z beknięciem. "Został skradziony przez tę wyschniętą starą łuskę, którą widzieliśmy wcześniej w czasach Ragnarök. Coś Ognistego czy jak mu tam. Już to mówiłaś!"

Nie dając Jarlowi szansy na kontynuowanie riposty, Volva zbliżyła dwa palce do ust i zagwizdała. Jej osobisty oddział Walkirii bezzwłocznie wyłonił się z tłumu szamoczących się Nords, gromadząc się wokół swojej przywódczyni z bronią w pogotowiu. Na ten widok Gunnar lekko poruszył swoją bronią, ale nie wyciągnął jej do końca.

"Weźcie Wælcyrge i ruszajcie - rozkazał Reginleif, a Walkirie ustawiły się wokół statywu i uniosły go, gdy tylko padła komenda. Odwracając głowę, by ponownie stanąć twarzą w twarz z Jarlem, Volva przemówiła z takim samym autorytetem. "Musimy wyruszyć. Zbierz swoich ludzi.

"Nie sądzę" - stwierdził mężczyzna bez ogródek. "Przyszedłem tu po łupy i to właśnie zrobię. Lepiej poczekaj, aż skończę!"

Reginleif poczuła, jak gniew przeszywa jej ciało niczym elektryczność, powodując napięcie mięśni. Gdy otworzyła usta, by coś powiedzieć, przerwano jej. W obszernym grobowcu rozległo się echo upadającego gruzu - być może jednego lub dwóch dużych kamieni - dobiegające z dalszej części jego wnętrza, gdzie Nords odzyskał zagubionego Wælcyrge'a. Kobieta poczuła ukłucie na skórze, gdy wpatrywała się w słabo oświetloną ciemność. Odwróciła się, by zobaczyć, że Jarl odzwierciedla jej obawy, a jego czoło jest napięte i pomarszczone.

"Ruszaj naprzód z większością wojowników, Gunnarze - zgodziła się Volva. "W ten sposób ochronimy nasze łupy. Zostaw kilku swoich najlepszych ludzi, a ja ich poprowadzę. Jeśli zostanie coś wartościowego do zabrania, znajdziemy to i przyniesiemy tobie. Ten plan zaoszczędzi nam najwięcej czasu i będziemy mogli opuścić to przeklęte miejsce chwilę wcześniej. Zgoda?"

"Zgoda - skinął głową mężczyzna, gestem zachęcając kilku swoich wojowników do podążania za Reginleif, gdy ta ruszyła w głąb Ierapetry.

W najgłębszym sercu miasta-grobowca Andronikus siedział tak, jak robił to od lat - nieruchomo na swoim tronie. Odkąd po raz pierwszy obudził się w nieśmiertelności, on i reszta jego towarzyszy pogrążyli się w niespokojnym śnie, podsycanym okropnościami, których byli świadkami w poprzednim życiu - północnych krucjat i Ragnarök. We śnie Andronikus siedział na szkarłatnej tafli nieustannie powiększającego się jeziora, którego ciemne wody przypominały twardy grunt, jeśli chodzi o zwiędłe ciało archimandryty. Tam, w jego umyśle, nie było ani światła, ani dźwięku, co Andronikus przyjął z zadowoleniem, gdyż dawało mu to pozory spokoju, którego tak bardzo pragnął.

Potem wody zostały zakłócone, a przelotne obrazy zniszczenia zaatakowały wewnętrzne sanctum Andronicusa. Miotacz Ognia, bo tym właśnie był, ujrzał ogromne drzewo - Yggdrasil, Drzewo Świata - pochłaniane przez fale żarłocznego płomienia. Potem pojawił się smród, choć jego nos już dawno zwiądł w nicość. Aromat był rześki; cuchnął mrozem - Mannheimem.

Pergaminowa skóra ocierała się o pożółkłe kości, a wysuszone ścięgna napięły się do działania - Andronikus obudził się po raz kolejny. Jego pierwszym widokiem były ruiny: jego miejsce spoczynku zostało zbezczeszczone, a jego największa nagroda, Wælcyrge, zniknęła. Potem poczuł ich: ich płytki oddech i bicie serca zaatakowały jego zmysły i wiedział, że intruzi wciąż są w pobliżu. Mannheimpomyślał, a jego zmysły ogarnęła mieszanka gniewu i podniecenia. Andronikus zaczął się poruszać, unoszony przez niewidzialne struny. Miasto grobowców wokół niego jęknęło niezliczoną ilością nieżywych istot, a słowa wymknęły się z jego zmęczonych ust niczym szept. "A więc zaczyna się od nowa..."

Tygiel woli - głosowanie

Nadszedł czas rozliczenia! Nords i Old Dominion wznawiają wielowiekową rywalizację, a Volva znany jako Wiarołomca Reginleif prowadzi ekspedycję do starożytnego miasta grobowców Ierapetra - położonego pod nawiedzonymi ziemiami Old Dominion. W nekropolii Nords poszukują mitycznej istoty znanej jako Wælcyrge. Wælcyrge, boski sługa starego i wymarłego panteonu Nordów, odegrał kluczową rolę w stworzeniu podobnych do bogów Einherjarów w minionych wiekach, niosąc w sobie bezcenną boską wiedzę i sekrety. Na drodze Volvy stoi pochowany archimandryta znany jako Andronicus the Firebringer; weteran północnych krucjat, które niegdyś nękały Mannheim, ten nieożywiony kaznodzieja powstaje, by stawić czoła tym, którzy ośmielają się wtargnąć do jego grobowego sanktuarium. Zabrawszy Wælcyrge, drzemiącego w kapsule stazy, jako nagrodę podczas pobytu w Mannheim, Andronicus budzi się teraz, by odkryć, że boska istota zaginęła - skradziona przez intruzów Nordów, którzy włamali się do jego rozległego, podziemnego domu.

Teraz wyblakłe wspomnienie Ragnaröku budzi się na nowo, gdy mieszkańcy Ierapetry zbierają się, by stawić czoła złodziejom z północy. Zdesperowana, by uciec z budzącej się do życia nekropolii, Reginleif pędzi w kierunku floty statków, które mają ją przetransportować z powrotem do Mannheim, podczas gdy Andronikus rusza w pościg, nie ustając w wysiłkach, by odzyskać swoją najcenniejszą zdobycz. Pośród martwych i zapomnianych krain, melodia zderzającej się stali rozbrzmiewa dumnie po raz kolejny, a los dyktuje, że może być tylko jeden zwycięzca! Czy Nords uciekną ze swoją boską nagrodą, czy też nieumarli wojownicy Old Dominion powstrzymają intruzów i dobiją ich mieczem?

Zagłosuj poniżej na frakcję, którą chcesz wygrać. Głosowanie potrwa do 24^th lutego 2025 roku, a jego wynik końcowy wpłynie na przyszłość świata Conquest. Aby przeczytać pełną historię tego godnego sagi starcia i zanurzyć się w wielkiej narracji, zapraszamy do interakcji z Tygiel Woli: Popiół i Wiara pakiet kampanii fabularnej!

Która frakcja odniesie zwycięstwo?

Wybór

• Nords!
• Old Dominion!